Met het zesde album van zanger-gitarist Toronzo Cannon lijkt erop alsof hij zichzelf voortdurend wil overtreffen. De van creativiteit overlopende Cannon schrijft en speelt vanuit talloze invalshoeken.
Met zijn eigenzinnige stijl smeedt hij de twaalf zelfgeschreven songs tot een vloeiend geheel. De titelsong met veel nadrukkelijk aanwezige percussie is lichtvoetig, poppy en heeft een bridge. The Chicago Way brengt boogie à la Magic Sams Lookin’ Good, met rocky gitaarpatronen over een basis van hammond. Dan Insurance, een shuffle waarin Billy Branch de harmonicastijl van Sonny Boy II laat herleven, terwijl Toronzo de problemen van niet- of onderverzekerde Amerikanen bezingt. Stop Me When I’m Lying drijft op de New Orleans pianostijl en het nagenoeg solo-akoestisch uitgevoerde The First is geënt op klassieke country blues. Krachtige zang, gevarieerd gitaarwerk opgepikt vanuit de Albert King-Jimi Hendrix verbinding, gesmeerd lopende viermans-setting en gelikt geproduceerd.
[usr 4,5 text=”false”]
Rien Wisse
