Roy Hargrove’s Crisol

Grande-Terre
Verve/Universal
Jazz
In 1998 won Roy Hargrove (1969-2018) met zijn band Crisol (Spaans voor smeltkroes) met het album Habana een Grammy Award voor de Best Latin Jazz Performance. Datzelfde jaar dook de trompettist en flügelhornspeler met participanten trombonist Frank Lacy en percussionisten Miguel ‘Anga’ Diaz (conga’s) en Jose Luis ‘Changuito’ Quintana (timbales) meteen de studio in Guadeloupe in voor een vervolg op die plaat. Het viertal kreeg versterking van twee saxofonisten, twee pianisten, twee drummers, een gitarist en een bassist. Stuk voor stuk oude bekenden. Het resultaat is verbluffend, al horen we dat nu pas. Onvoorstelbaar dat deze toekomstige klassieker 25 jaar lang ergens in een archief stof heeft liggen te vergaren. Hargrove was niet bepaald eenkennig, mengde funk, gospel, blues en hiphop met jazz en is inspirator van muzikale omnivoren als Kamasi Washington, Robert Glasper en Erykah Badu. Op Grand-Terre trekt hij echter de latingetinte lijn van Habana door. In Rhumba Roy klateren je al meteen de Afro-Cubaanse ritmes tegemoet in combinatie met helse hardbop waarin hyperventilerende trompet-, saxofoon-, trombone- en pianosolo’s op het scherpst van de snede balanceren. Dit gezelschap is onmiskenbaar op stoom. En dan heb je baat bij een volle sound, onnavolgbare arrangementen, melodieuze zeggingskracht en het trefzekere spel van de frontman. De composities van Hargrove en/of een van zijn begeleiders hebben het allemaal. De enige cover, Afreaka van Cedar Walton, waarbij de band nog een tandje bij zet ten opzichte van het origineel, misstaat hier geenszins. Weergaloos.
Marcel Haerkens