Vincent Peirani presenteert met zijn kwintet een reflectief album vol troostrijke muziek.
Is het toeval of de tijdsgeest? Er lijkt een opleving gaande van goed in het gehoor liggende instrumentale muziek die erin slaagt binnen de scheidslijn te blijven, waarbuiten muzak het vieze woord is. En zich duidelijk onderscheidend door klankrijkdom en zeggingskracht. Steeds vaker zien we musici die de stap van klassiek naar jazz maakten, zoals accordeonist Vincent Peirani. Zij integreren in hun werk improvisatie – naast de afwezigheid van vocalen – als jazzelement binnen een idioom dat put uit volksmuziek, klassiek, pop en rock.
Met Living Being IV (Time Reflections) – toch de tijdsgeest dan? – presenteert Peirani met zijn kwintet een reflectief album. Het laat horen dat de periode van gedwongen rust tijdens de pandemie ook een positieve nasleep heeft gebracht. Peirani vertelt dat de basis van wat alweer het vierde album van Living Being is, toen werd gelegd.
Vooruitblik
Het resultaat is muziek die troost biedt en tegelijk vooruitblikt. Een warme Fender Rhodes opent, gevolgd door sopraansax met een geruststellende melodie. Wanneer de accordeon inzet, klinkt het als een tweede stem die de harmonie zingt, en pas bij de solo als een laserstraal de hoogte in schiet en hemel en aarde verbindt.
Het geluid van Living Being wordt bepaald door de instrumenten. Accordeon, Fender Rhodes, sopraansax, elektrische bas spinnen improvisaties op de melodische thema’s. En als een mozaïek tijden en genres aaneenrijgen. Drummer Yoann Serra toont wellicht de invloed van Peirani’s mentor Daniel Humair: subtiele of opzwepende ritmische handstandjes tillen de solisten naar hun hoogtepunt.
Het nummer LL opent met een accordeonklank die herinnert aan Grace Jones’ versie van Libertango. Waarna een sopraansolo volgt die je uit je stoel doet springen. In Physical Attraction duiken bas en drums in een reggae-groove die teruggrijpt naar de sfeer van datzelfde tijdperk. Bremain Suite verweeft Bowie en Queens Under Pressure met The Beatles en Portishead, in een speelse verwijzing naar de Britse invloed op hedendaagse muziek en het absurde idee dat een muzikale Brexit mogelijk zou zijn.
Het mozaïek gaat verder langs kusten en pleinen, waar Balkanritmes stof doen opwaaien. De combinatie van accordeon en Fender Rhodes zorgen voor dikke klankdekens, de basgitaar en drums trekken je soms richting pop of rock. Het geheel neemt je mee op een muzikale cruise die het hier en nu lijkt te rekken en dragelijker maakt.
Monica Rijpma
Living Being IV (Time Reflections) – Vincent Peirani (ACT Music + Vision)
