Night Shift
Continental Blue Heaven/CRS
Blues
De Duitse zanger-gitarist Kai Strauss benadert blues op een volstrekt eigen wijze. Zijn doorgaans gevoelig neergezette eigen composities staan vaak haaks op de standaard bluesstructuren. De gitaarescapades verraden invloeden van Albert King, Otis Rush en Albert Collins, maar net als het de voorspelbare richting opgaat, neemt Kai een averechtse afslag. Daarbij verstaat hij de kunst van het weglaten. Bovendien vult hij subtiel en minimalistisch aan als Hammond of sax het overnemen. Iceman is een ode aan Albert Collins, compleet met de staccato-achtige uithalen in diens stijl. Daarin en ook op de twee gastbijdragen van Toronzo Cannon (voc/gtr) is de toon wat rauwer. De afsluitende instrumentale titelsong is dé parel. Een ballad met elkaar voortdurend omarmende partijen op gitaar en Paul Jobsons piano. Acht minuten vol virtuositeit, maar zoals het hele album zonder egotripperij.
Rien Wisse
Hiromi ft. Sonicwonder
Out There Concord Jazz Je hebt fusion en fusion. Wie Hiromi Uehara hoort spelen, ziet een doorwrocht patchwork van diverse stijlen. Een klassieke ondergrond
