Flesh & Bones
Ourgate/Cadiz/CRS
Blues
Erg scheutig is 24 Pesos niet met nieuwe muziek uitbrengen, maar als er dan eens een studio bezocht wordt is het meteen in de roos. Flesh & Bones is misschien wel het meest prestigieuze en afwisselende album dat de Britten in hun bijna twaalfjarige bestaan afgeleverd hebben. Het viertal wordt bijgestaan door Marcus Malone die zijn karakteristieke stembanden leent aan het hitsige You Don’t Want Me, snel opkomend mondharmonicatalent Giles Robson die een eind wegscheurt in de heftige boogie Breakdown Paranoia Blues en levende legende Geno Washington die I Am The Blues van een spoken word intermezzo voorziet. Bijna elke song is een verrassing en omvat evengoed funk en soul (Pappa Was A Bluesman) of akoestische blues (You Don’t Want Me) als frontman Julian Burdock’s hip hopinterpretatie van het titelnummer. Een sterk staaltje Britblues waarbij heden en verleden probleemloos samensmelten
Marcel Haerkens
Hiromi ft. Sonicwonder
Out There Concord Jazz Je hebt fusion en fusion. Wie Hiromi Uehara hoort spelen, ziet een doorwrocht patchwork van diverse stijlen. Een klassieke ondergrond
