Montara uit 1975 is een van Hutchersons meest toegankelijke platen, evenwel zonder een compromis te sluiten.
De originele lp is een collectors item waarvoor je honderden dollars neertelt op Discogs, dus de heruitgave van Montara is na lang wachten meer dan welkom. Hutcherson (1941-2016), geroemd om zijn inventieve techniek met vier mallets, geldt als een van de grote vibrafonisten van de jazz, maar geniet niet dezelfde faam als zijn collega’s Lionel Hampton en Milt Jackson. Waarschijnlijk omdat hij vaak tegen de avant-garde aanschurkte. Hij was daarom een ietwat vreemde eend in de bijt op Blue Note, dat zich in de jaren ‘60 en ‘70 toelegde op meer populaire jazz.
Montara uit 1975 is een van Hutchersons meest toegankelijke platen, evenwel zonder een compromis te sluiten. Het A-Team van topmuzikanten als drummer Harvey Mason, percussionisten Willie Bobo en Bobby Matos, trompettist Blue Mitchell, saxofonisten Plas Johnson, Fred Jackson, Jr. en Ernie Watts, toetsenist Larry Nash en bassist Chuck Domanico speelt een synthese van souljazz en salsaritmes in warme, traag brandende grooves die doen denken aan Cal Tjader (bij wie Hutcherson overigens ooit debuteerde). Hutcherson weeft er ingenieuze, mathematische notentapijten overheen, die echter nooit hermetisch zijn. Deze muziek is virtuoos doch subtiel, strak maar organisch. Montara is ‘all killer no filler’, maar het hoogtepunt is de titelsong, met een tedere en precieze solo van Hutcherson. Een lust voor het oor.
Peter Schong
Montara – Bobby Hutcherson (Blue Note)
