Wat direct opvalt bij dit album, is dat de tien vocalisten op één na allemaal kozen voor een niet door Nina Simone geschreven nummer. Daarmee wordt weliswaar aangestipt, hoe vaak en hoezeer Simone nummers van anderen naar haar hand zette, maar wanneer dan weer anderen die nummers gaan vertolken, wordt de Nina Simone-plank toch een beetje misgeslagen. Uitzonderingen hierop zijn Sinnerman door Keziah Jones en Feeling Good door Ben L’Oncle Soul, omdat juist zij (twee heren!) het stemgeluid van Simone aardig wisten te benaderen. Melody Gardot is de enige met een Simone compositie, het machtige Four Women. Nieuwe grootheden als Lianne La Havas (met Baltimore) en Gregory Porter (met Black Is The Color) komen amper uit de verf, en minder zeggende namen als Youn Sun Nah, Sophie Hunger, Camille, Olivia Ruiz en Hindi Zahra zijn ook al geen trekkers voor dit album, althans niet in Nederland, wellicht wel in Frankrijk met zijn gesloten markt, waar dit album werd ontwikkeld. Karakteristieke Simone-composities als Mississippi Goddam, To Be Young Gifted And Black, Revolution, See-Line Woman, Do I Move You, I Want A Little Sugar In My Bowl en Blues For Mama worden node gemist.
Sjeng Stokkink
