Lang was het stil rondom de Brits-Oegandese Michael Kiwanuka. Na het succes van zijn debuutalbum Home Again (2012), had hij tijd nodig om zichzelf te hervinden. Met opvolger Love & Hate slaat Kiwanuka deels een andere richting in. De filmachtige strijkarrangementen (Rosie Wetters) zijn opnieuw aanwezig en brengen prachtig subtiele laagjes aan in de breekbare songs. Nieuw is de meer elektrische sound. De plaat is doordrenkt van invloeden van Jimi Hendrix, Curtis Mayfield en Marvin Gaye en in een modern jasje gestoken door producers Inflo en Brian Burton (Danger Mouse). De geest van Hendrix is te bespeuren in het rauwe gitaarspel (One more might, The Final Frame) en Gaye en Mayfield in de toepassing van koortjes (Love & Hate, Rule the World, Fathers’ Child), de lange uitgesponnen grooves en warme seventies-sound (de opener duurt ruim tien minuten!). Stemtechnisch vliegt Kiwanuka soms uit de bocht, zoals in het opzwepende Black Man in a White World, waarin hij onzuiver klinkt. Hij moet het vooral hebben van zijn mooie liedjes, fraaie teksten en herkenbare rauwe soulvolle geluid.
Angelique van Os
