De jaren vijftig waren net voorbij, en in Amerika begon van alles te broeien. John F. Kennedy hing bij het begin van het jaar nog rond in Las Vegas, waar zijn vriend Sinatra de film Ocean’s Eleven opnam, en begon daarna aan zijn campagne om president van de Verenigde Staten te worden.
In Californië klonk gemor: Sinatra kreeg ruzie met zijn platenlabel Capitol, dat hem uiteindelijk dwong nog enkele albums op te nemen. Begin maart 1960 stond de zanger drie avonden in de studio om met arrangeur Nelson Riddle een album te maken dat aanvankelijk The Nearness of You zou heten. Een plaat vol romantische en verleidelijke liedjes, heel anders dan de voorgaande mood-albums, die voornamelijk over verloren liefdes gingen.
Dus deze keer geen cryin’ in your beer-songs, maar een album met een stemming die volgens sommigen zou kunnen leiden tot een nieuwe geboortegolf. Voor een extra zwoele tic zorgde tenorsaxofonist Plas Johnson, ooit begonnen als r&b- artiest, die in Nevertheless en That Old Feeling enkele hitsige solo’s toevoegde.
En de eminente bastrombonist George Roberts illustreerde de afdaling naar How Deep Is The Ocean even intens. Sinatra had het grootste deel van de songs al in de jaren veertig voor het label Columbia opgenomen, maar zonder de levenservaring die hij inmiddels had opgedaan.
Het resultaat was een klassiek album, dat tot zijn allergrootste verrichtingen zou gaan behoren. Een concept-album waarin de eerste fase van een verliefdheid werd verteld, compleet met het uitdoven van de vlam: het laatste stuk is Dream. O ja: op de valreep voegde men een kakelvers liedje toe, dat de titel van het album zou worden: Nice & Easy. The Nearness moest dus afvallen. Staat er nu als bonus op, prachtige versie, plus session takes van I Got A Crush on You en Nice & & Easy. Fascinerend.
Coen de Jonge
