Het is 22 oktober 2013 en de dan nog onbekende Benjamin Clementine treedt op in Later… with Jools Holland. De reacties zijn lovend. Nu is er dan het officiële debuut: At Least For Now. Helaas bevat het album slechts zeven nieuwe liedjes: vier van de elf nummers verschenen al op de EP’s Cornerstone en Glorious You. De autodidactische Engelsman met Ghanese ouders heeft dit debuut niet nodig om te bewijzen dat hij getalenteerd is; dat bleek al uit het tiental liedjes dat hij eerder uitbracht en tijdens zijn optredens, waarbij zijn charisma weliswaar opmerkelijk is, maar hij soms vervalt in aanstellerig gedrag. Clementine’s eerste langspeler onderstreept zijn klasse. De bijzondere stem, nu eens fluisterend, dan weer emotioneel uithalend, in combinatie met sterke, melancholieke liedjes, grotendeels gedragen door piano, soms ondersteund door strijkers en percussie, houden de aandacht vast. Vrolijk zijn Clementine’s verhalen niet; eenzaamheid en verlangen voeren de boventoon.
Mark Bink
