Menu Sluiten
IMG_1331

Albumrecensie: Immanuel Wilkins’ Blues Blood

Saxofonist Immanuel Wilkins heeft een nieuwe plaat uit: Blues Blood. Voor Jazzism schreef François van de Linde de volgende albumrecensie.

Sprezzatura. Een begrip uit de modewereld. Het intuïtief combineren van haute couture en streetwear. Hiermee vergeleek de kosmopolitische Wilkins in zijn interview met Jazzism in 2021 zijn werkwijze, die tot uiting kwam in debuutplaat Omega, een gelaagd muzikaal exposé over de complexe, tragische maar hoopvolle betekenis van zwart bewustzijn.

Opvolger Blues Blood borduurt voort op die werkwijze en dat intellectuele-spirituele thema. Het lustige combineren zit hem deze keer in de kunsten van een handvol vocalisten. Bedwelmen, daar is het Wilkins om te doen. Met ritmes die refereren naar de oorsprong in Afrika en slepende commentaren van Wilkins. Goden worden opgeroepen. En de Oermoeder, zoals in Afterlife Residence Time, dat doet denken aan Kate Bush en Joni Mitchell. Moshpit is net een inheemse groove uit de moerasdelta. Everything heeft dat mellow-psychedelische gevoel van The Roots. Zangeres Gananya geeft er een enerverende Noord-Afrikaanse draai aan.

Het klinkt misschien alsof het er dik bovenop ligt. Niets is minder waar. De roots borrelen onderhuids. De songs van Wilkins bestaan veelal uit simpele motiefjes die knap uitgewerkt worden tot expressieve werken. De titelsong is het onbetwiste hoogtepunt. Magistrale opening van de plaat die begint als modale swinger, alsof je Wilkins in de Village Vanguard met zijn New Yorkse crew bezig hoort. Op organische wijze volgen gezang van de katoenvelden, roerige jazzrock en een verstilde apotheose, alles met hetzelfde leidmotief.

Dark Eyes Smile mag er ook wezen. Een liefdeslied waarin Cécile McLorin Salvant knap duelleert met maanzieke akkoorden en de lieflijke sax van Wilkins. Het is spijtig dat de intrigerende eb en vloed die Wilkins heeft weten op te wekken hier en daar onderbroken wordt door ietwat langdradige stukken. De directe connectie met de luisteraar gaat dan ineens verloren. Maar niks dan bewondering voor het getoonde lef van deze ambitieuze voorman van zijn generatie.

 

 

 

 

 

Deel bericht

Laatste recensies

Dexter Gordon

Lullaby For A Monster SteepleChase/Xango Music Re-release op vinyl van een atypisch album van bebop pionier Dexter Gordon. Opgenomen in 1976 en officieel uitgebracht door

Lees verder »

Jean-Luc Ponty

The Atacama Experience (remastered edition 2025) MPS Music Op zijn 18e studeerde jazzviolist Jean Luc Ponty (1942) cum laude af aan het conservatorium in Parijs.

Lees verder »

The Action 4S

The Action 4S April Records Met Conor Chaplin (bas), Anton Eger (drums), Mathias Heise (mondharmonica/keys) en Rasmus Sørensen (piano/keys) in de gelederen kunnen we bij

Lees verder »