Tenorsaxofonist Pharoah Sanders is afgelopen weekend op 81-jarige leeftijd in Los Angeles overleden. Hij was een voorloper in freejazz. Speelde met Coltrane en in de band van Sun Ra, die hem zijn bijnaam gaf.
In Jazzism 3-2018 stond het volgende over Sanders’ spel: ‘Het is dat geluid waarin een noot zelden alleen die ene noot is, maar vol zit met emotie, woede, trots, onzekerheid en liefde. Elke noot is zo vol van wat hij zeggen wil, dat die noot nog het enige is in je omgeving, al het andere verdwijnt door die ene noot op de saxofoon, door dat machtige, liefdevolle, o zo krachtige en breekbare geluid. Het is dat geluid dat de stemming altijd meteen verandert, dat altijd meteen wordt opgemerkt, dat geluid dat Pharoah Sanders altijd weer Pharoah Sanders laat zijn, of hij nu goed speelt of slecht, veel of weinig. Zijn platen kunnen teleurstellend zijn, zoals zijn optredens kunnen tegenvallen, maar zelfs als hij zijn dag niet heeft en ver onder zijn kunnen presteert, zijn er altijd de momenten waarop ‘het’ er weer is, het zich aan je openbaart en je direct opveert, door die ene noot die zoveel meer is dan ene noot, door dat geluid, door dat onvoorstelbaar indringende en machtige saxofoongeluid.’ Mischa Andriessen schreef het artikel.
Foto: Eric Welles-Nyström
