De overvolle zalen dampen niet alleen van de aanwezige menigte. Het gaat er uitbundig aan toe door sterke acts tijdens het jaarlijkse feestje in de Groningse Oosterpoort waar Nederlands up-coming talent zich presenteert. Met Pink Oculus, Kris Berry & Perquisite en Gallow Street als uitschieters.
Tekst en fotografie: Angelique van Os
Het is vaak een wat ondankbare taak om als band een festival te openen. Voor het energieke en bonte gezelschap, Hunting the Robot, vormt dat echter geen probleem, want de mix van swingende afrobeat (Fela Kuti), indierock en vleugje new wave van deze groep breekt direct het ijs in de Entreehal. Daarnaast trekken ze visueel ook de aandacht vanwege de uitbundige kroescoupe van frontman Elvin Usidane en diens broertje drummer Lloyd, terwijl de gitarist en bassist een indierock/ new wave outfit dragen. Aangevuld met twee blazers en de nodige beats en turntables, maakt dit nieuwe 3FM Serious Talent een sterke entrée.
Zanger Paul van Kessel staat niet voor het eerst op het Radio6 podium, in 2009 was hij al te zien met het swingende Wicked Jazz Sounds Band. Zijn sfeervolle soulpop met vleugje jazz laat een speld vallen in de zaal. Toch komt de band ietwat matjes over, wat met name geldt voor de frontman zelf en zijn twee backingvocals. Het sprankelt te weinig en de performance is wat statisch, wat jammer is, want aan kwaliteit ontbreekt het niet. Wel toont de zanger lef door a capella te eindigen met zijn koor zonder versterking. Iets meer pit en dynamiek en Van Kessel gooit hoge ogen.
Het ging er wat ruiger aan toe bij Pink Oculus (Esperanzah Denswil), die alleen al vanwege haar erotische gatenleren catsuit de show stal. De frontdame, bekend van Re:Freshed Orchestra, debuteerde afgelopen november met de single Sweat; een jazzy, soul hiphop track, die naast haar rapkwaliteiten ook haar zwoele stem tot z’n recht laat komen. Samen met het
duo Badjekkah (toetsen en drums) en producer Bouba Dola windt ze het publiek om haar vinger met verleidelijke poses, heupwiegen en interactie. Deze zelfverzekerde dame is een uitdagende belofte die het ver kan gaan schoppen.
In het Patio volgt een groot contrast met de dromerige popfolk van Het Friese Wonder. De zeskoppige groep zette sterke songs neer met de engelachtige stem van frontvrouw Marije de Vries. Een band met een eigen geluid, en hun verstilde songs brengt met een sterke opbouw in aanstekelijk medium tempo. Nergens spettert het echt, maar alles blijft definieerbaar onder de subtiele arrangementen.
Voor het eerbetoon aan Boudewijn de Groot, met onder andere de New Cool Collective Big Band, Ruben Hein, Janne Schra en Tangarine was dusdanig veel belangstelling, dat het nergens mogelijk was om de zaal in te komen. Wel is de eenmalige show in mei terug te zien op televisie bij de NTR.
Aan populariteit voor Kris Berry & Perquisite is ook geen gebrek; al een kwartier voordat de deuren opengaan van het Radio6 podium, staat de complete gang vol met fans en nieuwsgierigen. De twee vormen een sterk duo, wat ook geldt voor de subtiele band. Berry vormt een fraaie verschijning met haar lange gedrapeerde blauwe half doorschijnende jurk. Perquisite toont een andere kant van zichzelf voor het brede Noorderslagpubliek als bassist en zijn spel op een elektrische cello. Ook hier durft de band kleine luistersongs neer te zetten en dat siert ze; het is geen gemakkelijke opgave voor dit kritische publiek. Berry is soms wat statisch, maar haar naturelle uitstraling en prettige sound maakt dat goed.
In de Grote Zaal wordt 3FM gezicht Giel Beelen nog voor de bekendmaking van de winnaar van de Popprijs 2013, bedolven met een voltreffer van bierregen. Zoals deels verwacht gaat de prijs naar hiphop-duo The Opposites, die afgelopen jaar vele grote festivals plat speelde.
Kort daarna, maakt de herboren Bo Saris in de Kleine Zaal zijn rentree. Met een groot platencontract bij Universal Engeland in the pocket komt Boris (Idols, 2003) sterk terug. Inmiddels woont hij al langere tijd in Londen, waar zijn ster rijzende is. Nieuwe naam, nieuwe look, nieuwe sound. Hoewel dat laatste erg doet denken aan het hoge geluid van Justin Timberlake meets Prince. Alles klopt en Bo Saris staat als een ware nu soul-held op het podium. Toch breekt zijn set het ijs nog niet echt. Zijn eerste festival sinds drie jaar is volgens eigen zeggen zenuwslopend. Er ontbreekt interactie binnen de bandleden en het publiek. Halverwege de set komt de zaal meer los en ontspant de man met de wendbare kopstem en tegelijkertijd zwoele sound zich meer en komt zijn onweerstaanbare soul meer tot z’n recht.
Terug naar het Radio6 podium, waar nieuwkomer My Baby, een opzwepend trio met zangeres/gitariste Cato van Dijck als blikvanger, zich presenteert. Deze dame, met een fantastische en technisch begaafde bluesy folkstem, is bekend vanwege haar de band The Soldiers, waarin ze tevens met haar zus Sophie zong. Met broer en gitarist Joost maakte ze een schone lei en My Baby was geboren. Overigens een opmerkelijke keuze voor dit podium, aangezien de singer-songwriter oorspronkelijk afkomstig is uit de Mississippi delta en de muziek zich beweegt tussen hoekige vieze bluesrock. Waarom staat hier bijvoorbeeld geen iET of Celine Cairo? Enfin, de kwaliteit liegt er niet om, want het trio klinkt als een compleet orkest en imponeert door sterk samenspel.
Wie denkt dat Trombone Shorty-achtige acts alleen uit de VS komen heeft het mis! Het Amsterdamse 13-koppige brass-ensemble Gallow Street zet de tent volledig op z’n kop, door ’90s hits als You gotta show me love (Robin S) compleet te ‘verbrassen’ met een flinke dosis akoestische beats en strakke blaasarrangementen. De piepjonge blazers, (drie trombones, vier saxen, twee trompetten en sousafoon) worden aangevuld door drie percussionisten, waarbij hier geldt: more is more. Het hoog house-, hiphop- en funkgehalte op toeters vormt samen met het uitbundige spel en het plezier van deze jonge cats een perfecte festivalact. Een waardige afsluiter waar het springende en juichende Noorderslagpubliek geen genoeg van kreeg.
