Iedereen kwam naar Grolloo in het besef de final edition van het HIBF te beleven. Toch niet, zo bleek, want ‘het festival trekt veel publiek dus is het zonde om er niet mee door te gaan’ liet Mojo bij aanvang van de eerste dag weten. Dertienduizend mensen genoten van de zon en een heel mooi programma.
Tekst: Roland Huguenin | Foto’s: Joke Schot
Vrijdag 9 juni
Door een flinke vertraging konden wij pas aanhaken bij het derde concert. Ons hart bloeide direct open bij de show van Joanne Shaw Taylor. Deze vrolijke gitaargodin is gangmaker met hart en ziel. Stevige songs wisselen met tedere ballads. Deze powervrouw kent de tradities en geeft de blues een glansrijke toekomst.
The Teskey Brothers, een bluesrockband uit Melbourne, wordt gedragen door de meeslepende stem van Josh Teskey. Soms gaat de muziek over de top, maar dat levert wel prachtig drama op.
De komst van John Fogerty is groot feest voor de vele fans die samendrommen in de enorme tent. John is in topvorm en geeft een sensationele show. Het publiek zingt uitbundig mee met al die geweldige liedjes. Voordat iedereen terug mag naar het bier, heft John een glas champagne. Na 50 jaar heeft hij de rechten van zijn Creedence Clearwater Revival liedjes teruggekregen.
Zaterdag 10 juni
Vandaag is het nog warmer. Elk schaduwplekje wordt benut en er staan lange rijen bij de watertappunten.
Nikki Hill is de gangmaker die het publiek trakteert op haar zinderende show. Ze wordt begeleid door een stoere gitaarband, waarin de twee gitaristen om beurten soleren. Nikki knalt met haar rijke stemgeluid, waarmee ze moeiteloos schakelt tussen blues en soul. Niet alleen vanwege haar stem, zullen velen aan Tina Turner denken, maar ook bij het zien van haar olijke blikken, waar het plezier vanaf spat.
Het festivalterrein is volgelopen als Mike Zito & Albert Castiglia opdraven met hun gelegenheidsband Blood Brothers. De lat ligt hoog. De band gaat van start alsof de uitsmijter al weg mag. Mike en Albert zwepen elkaar op in tomeloos gitaargeweld. De combinatie van hun spel en hun zang, maken deze band zeer attractief.
Marc Broussard tovert met zijn soulvolle stem. Deze buitengewoon sympathieke singer-songwriter uit Louisiana, is een verbinder. Hij is van alle markten thuis en zingt met groot gemak de roots van het zuiden: gospel, country, blues en R&B.
Vorig jaar maakte Christone ‘Kingfish’ Ingram (24) zijn weergaloze HIBF-debuut. Opnieuw verbaast hij met zijn trucks, timing en onnavolgbare licks. Dat hij ook beschikt over een bijzondere stem, waar hij erg goed mee zingt, zou je bijna vergeten. Hoe gaat dit grote talent zich ontwikkelen?
De slotact van Beth Hart was indringend. Velen vonden haar optreden fenomenaal. Stevige afkeuring was er ook. De performance van Beth past goed in het festival, maar is vooral een unieke, theatrale act. Ik werd opnieuw ontroerd door deze getalenteerde vrouw met haar weerbarstige natuur. Een sing along verandert in een bezwering die ontaardt in een vulgaire scheldkanonnade. Beth is ondoorgrondelijk, vecht met haar demonen en emoties, is kwetsbaar, origineel en wars van conventies. Ze heeft geen totale controle over wat ze doet, wat zich vertaalt in grillige verbetenheid en indringende affectie. Hopelijk blijft ze nog heel lang doorgaan met deze shows die op en neer springen tussen verwarring, trots en liefde.
De zevende editie van het HIBF vindt plaats op 14 en 15 juni 2024.
