Dat het pseudoniem van Sydney Lyndella Ward en de albumtitel van haar zesde album paradoxaal lijken is geen toeval. De in Nashville residerende singer-songwriter doet er alles aan om een vorig leven vol drugs en drank in balans te brengen met haar huidige, wat meer stabiele levenswandel. Zowel in de praktijk als met haar songs waarin ze het ook niet schuwt om universelere thema’s als religie en existentialisme aan te snijden. Voortgekomen uit de hardcore punkscene met Bad Brains, X en Minutemen voorop richtte ze haar eigen band The Anus Kings op die noodgedwongen op akoestische gitaren speelde. Wellicht het voorland van haar huidige rootsmuziek. Niet voor niets staat Ward achterop het cd-hoesje afgebeeld als blueslegende Robert Johnson al ontleent ze nog meer invloed aan de pickin’ gitaarstijl van de minder bekende Elizabeth Cotton. Een rijk palet aan sobere maar inventieve arrangementen passeert de revue in de vurige bluesgospel Love’s Death Bed, het ingetogen Swear To Gawd dat klinkt als een alternatieve vertolking van een Tracy Chapman-track of de met een verraderlijk lieflijk kinderkoor opgefleurde Ween-cover Baby Bitch. Elke luisterbeurt brengt een nieuwe kleurschakering aan het licht. Een groeidiamant.
Marcel Haerkens
