Sun Ra And His Intergalactic Research Arkestra

Paradiso 1970 Amsterdam
NJA/Serie Jazz In Paradiso
Jazz
Iedereen heeft wel eens een sombere bui. Zoals een doorgewinterde jazzvriend, die zich mistroostig afvroeg of hij echt de rest van zijn leven naar zulke saaie muziek moest luisteren. Dat was na zijn honderdenzoveelste bezoek aan een concert van het type: setje van drie kwartier, pauze, nog zo’n setje, toegift. Als hij bij dit concert van Sun Ra op 18 november 1970 in Paradiso was geweest had hij anders gepiept. Alleen al het bonte gezelschap op het podium, gehuld in uitdossingen van intergalactische snit – liefst acttien musici, dansers en een vuurvreter. Een bezoeking voor de radiotechnicus die er chocola van moest maken. En dan ging het gezelschap op zeker moment ook nog door de zaal marcheren. Toch is het geluid van deze historische registratie heel aanvaardbaar, een mooie prestatie. Geloofde Sun Ra werkelijk wat hij beweerde over de farao’s en zijn afkomst van Saturnus? Mogelijk. Hoewel zangeres Betty Carter ooit suggereerde dat hij zijn voornamelijk blanke publiek met zijn spacejazz knap in de luren legde. Het was een fantastische show die hij ons voorzette. Prachtige uitgave – met één fronsje. De verpakking is duidelijk toegesneden op de elpee-versie. De cd-uitvoering lijkt gewoonweg verkleind. Dat maakt het lezen van de juichende inlaytekst nogal moeilijk. Het Paradiso-concert, hoezeer ook tot legende verklaard, kreeg in de rest van het land niet direct een vergelijkbare echo. Een jaar later was de band gecontracteerd voor de gloednieuwe Evenementenhal in Groningen. Er kwamen 600 mensen op af, veel minder dan begroot. Er moest flink op worden toegelegd.
Coen de Jonge