In juni van dit jaar bracht platenmaatschappij BMG een persbericht naar buiten waarin de heruitgave van Then Play On werd aangekondigd, volgens kenners het magnum opus van Fleetwood Mac in de Peter Green-jaren.
Zag BMG aankomen dat Green een maand later in zijn slaap zou overlijden? Waarschijnlijk niet. Feit is dat Then Play On (de titel is ontleend aan Shakespeare: If music is the food of love, then play on) de overgang markeert van de min of meer klassieke blues van de vroege Mac-jaren naar de meer pop- en psychedelica-georiënteerde periode die de band daarna, nadat Green de band had verlaten, zou ingaan. Gebleven is de allesoverheersende melancholie die de muziek van Peter Green kenmerkte. Een song als Closing My Eyes, met zijn gevoelvolle Spaanse gitaar, is daarvan een treffend voorbeeld. Ook jammend was de band een voorbeeld voor velen, zoals men kan horen op het dampende Fighting For Madge, waarbij Green alle ruimte krijgt voor zijn grillige gitaarpatronen. Schoolvoorbeelden van bluesy psychedelica zijn ook de geremasterde versies van de klassiekers Oh Well en de ultieme angstdroom The Green Manalishi (With The Two Prong Crown) die tot Green kwam in een volkomen uit de hand gelopen LSD-trip. Then Play On is een must have voor de liefhebbers van de klassieke Britse blues uit de jaren ’60 en ’70. Liner notes zijn er van Mac-biograaf Anthony Bozza en mede-oprichter en drummer Mick Fleetwood.
Dietmar Terpstra
