Chris Cain

Raisin’ Cain
Alligator/V2
BLUES/JAZZ
Zanger-gitarist Chris Cain debuteerde vijfendertig jaar geleden op de plaat, tourde over driekwart van onze planeet, maar verwierf nog geen wereldfaam. Dat zou – ik val maar met de deur in huis – met deze plaat kunnen veranderen. Hij tekende bij hét blues-label en mocht in de gerenommeerde Greaseland Studio in zijn woonplaats San José deze twaalf zelfbedachte werkjes opnemen. Chris is van multiraciale afkomst (Afro-Amerikaanse vader, Griekse moeder) en ging als kind met zijn ouders naar optredens van grootheden als James Brown, B.B. King en Ray Charles. De twee laatstgenoemden zijn hoorbaar van invloed geweest op zijn zang, terwijl hij Albert Collins, Albert King en Wes Montgomery aanwijst als inspiratiebronnen voor zijn meestal helder en transparant klinkende gitaarstijl. De wortels daarvan liggen in blues en iets minder in jazz, terwijl spoortjes jump, funk, en latin doorsijpelen. Technisch kent hij nauwelijks beperkingen. Wervelende, maar nooit uit de bocht vliegende solo’s krijgen rustpunten met subtiele tussenakkoorden. Vanaf opener Hush Money horen we dat hier door de wol geverfde muzikanten bezig zijn. De reguliere bluesbandbezetting wordt gecompleteerd door de Fender Rhodes-piano van Greg Rahn en een blazerssectie. In I Believe I Got Off Cheap etaleert hij de funky gitaarstijl van Albert Collins en in het dartelende, jazzy Out Of My Head grossieren Cain en Rahn – nu op hammond – beurtelings in hoogstandjes. Cain zou een topper op North Sea Jazz 2022 kunnen zijn.
Rien Wisse