The Dam Jawn met trompettist Jeremy Pelt als gast, klinken op hun tweede album speels, gelaagd vol grooves en elektronica.
‘Het Amsterdamse zootje’ — zo kun je de bandnaam vrij vertalen, als je de slang uit Oost-Pennsylvania een beetje kent. ‘Jawn’ is daar een alom inzetbaar woord voor iets of iemand waarvan je de naam even niet weet, zoals in: ‘kijk, daar heb je dinges, hoe-heet-ie-ook-alweer.’ De band bestaat uit vijf jonge musikanten uit de Amsterdamse jazzscene, die elkaar vonden in Philadelphia. Dat leidde twee jaar geleden tot het debuutalbum Master St. en de opvolger Forward!, waarop de groep onder mentorschap van altsaxofonist Dick Oatts, in de woorden van Jazzism-recensent Coen de Jonge, ‘een spannende vuurdoop’ beleefde.
Nu is er Triphasic, waarvoor The Dam Jawn trompettist en verhalenverteller Jeremy Pelt uitnodigde. The Dam Jawn beschikt over een speelse geest. Zoals goed te horen is op I Got A Boogaloo, geschreven door saxofonist Frank Groenendijk. Don’t You Know I Care, een fraaie ballad van Duke Ellington, geeft alle ruimte aan de even inventieve als toegankelijke toon van Pelt. Het titelnummer benadrukt de gelaagdheid van de muziek: vijf muzikanten die als gelijkwaardige componisten samenwerken aan een sound met de energie van grooves en elektronica. Zonder hun akoestische kern te verliezen, en daarbij versterkt door de extra energie van Jeremy Pelt. Het resultaat is een mooi herfstige blues, zonder opsmuk.
Dietmar Terpstra
