Suzan Venemans composities zijn verrassend, integer en lyrisch. Haar sextet beheerst de kunst van het wegbreken van gebaande paden zonder elkaar los te laten.
Op de hoes prijkt een foto van een zwaan met sierlijk gestrekte nek: gratie, schoonheid, elegantie en zuiverheid. Precies de eigenschappen die trompettist Suzan Veneman wilde inbrengen in haar nieuwste album The Art Of Letting Go.
Het openingsnummer Shadow Self laat meteen horen wat de luisteraar te wachten lijkt te staan: gelaagde, spannende composities met verrassende tempowisselingen en onverwachte harmonieën, sterke solo’s van Veneman, die meestal een prachtig lyrische toon blaast. Die verwachting lijkt in het tweede nummer gelogenstraft te worden.
The Longest Night zou beter The Longest Nightmare als titel kunnen hebben. Het muzikale verslag van een koortsige nacht, die rustig begint, maar dan steeds engere dromen oproept, verklankt in het zinderend-nerveuze spel van saxofonist Jasper van Damme. Een schitterende compositie die tegen het eind nog angstaanjagender wordt door het slagwerk.
Vanzelfsprekend neemt Veneman als bandleider en componist van bijna alle nummers vaak het voortouw, maar haar bandleden zijn in alle nummers meer dan louter haar begeleiders. Zij krijgen veel ruimte voor eigen inbreng en maken daar ook gretig gebruik van zonder de cohesie van de nummers te verstoren.
Een trombone-trompetduet van broer en zus Veneman, mooie jazzy solo’s van Timothy Banchet, strak basspel van Tijs Klaassen en het drumwerk van Wouter Kühne. Hij is met afstand Neerlands meest inventieve slagwerker van dit moment: een roffel hier, een onverwachte tik, hard of zacht, daar.
Gezessen beheersen zij de kunst van het wegbreken van gebaande paden zonder elkaar los te laten. The Art Of Letting Go is een verrassende, integere, maar vooral razend knap album.
Marcel Bouwman
The Art of Letting Go – Suzan Veneman (ZenneZ Records) uit op 14 november 2025
