Speaking Of Gravity is een ode muziek, maar geeft ook een reflectie op wat Carroll de tussenliggende jaren bezighield. Negen composities geïnspireerd door liefde, verlies, vriendschap en momenten van rust.
Bij het horen van de naam Andrew Carroll gaan niet meteen bellen rinkelen. Toch is deze New Yorkse pianist, componist en arrangeur al `twintig jaar actief. Carroll won de Student Music Award for Instrumental Soloist van magazine DownBeat. Ook ontving hij The Outstanding Piano Soloist Award van de Essentially Ellington Competition. Carroll werkte samen met diverse pop-, rock- en jazznamen zoals Burt Bacharach, Steve Miller, Jane Monheit en Jeremy Pelt. Zijn debuutalbum Alliterations uit 2019 trok positieve aandacht van het toonaangevende JazzTimes.
Na zes jaar keert Carroll terug als bandleider met de opvolger Speaking Of Gravity. Op dit album werkt de pianist samen met een meesterlijke ritme-unit bestaande uit drummer David Ballard (Chick Corea) en contrabassist David Ziemann (Jorge Rossy). Speaking Of Gravity is een ode aan muziek, maar geeft ook een reflectie op wat Carroll de tussenliggende jaren bezighield. Negen composities geïnspireerd door liefde, verlies, vriendschap en momenten van rust.
Tijdens het beluisteren van Jangles en Look And Loosen waan je jezelf in New Yorks Greenwich Village, bivakkerend in de beste jazzclubs: cool en dynamisch. Vanaf het indrukwekkende It’s All Down From Here wordt de muziek gevoeliger. Een eerste hoogtepunt is het breekbare en romantische You Make It Sound So Simple, met prachtige, bijna huilende baslijnen van Ziemann. In het grootse Fading Fires vormen piano en bas opnieuw een oorstrelende combi, terwijl Ballard de compositie extra cachet geeft met een verfijnd Braziliaans tintje.
Het huzarenstuk op Speaking Of Gravity is How The Clock Strikes Now dat gloreert met wisselende harmonieën en een bijna spookachtige benadering van Ballard in de manier waarop hij het oneven ritme en toon van het getik van een klok benadert. Auburn Roots vloeit van een mysterieus begin al gauw door naar een prachtig loom, melancholisch stuk vol elegantie.
Speaking Of Gravity is een album vol contrasten. Er is de swing van Bud Powell of McCoy Tyner, maar ook de romantiek van Bill Evans. Carrolls spel bevat technische precisie, maar met veel diepgang. Tegelijkertijd hoor je een zekere ingetogenheid, soms zelfs terughoudendheid. En tussen die delicate toetsaanslagen zit ook weer de urgentie voor ritme. Carroll intrigeert.
Al die tegenstellingen maken van Speaking Of Gravity een groeialbum: hoe meer je het album beluistert, hoe meer je ontdekt. En hoe mooier het wordt. Carroll trekt je naar binnen met zijn verhalen. Hij raakt je. Tel daarbij op het meesterlijke spel van Ziemann en Ballard, dat dezelfde militaire precisie en diepgang bezit, en we hebben hier te maken met een meer dan opvallende jazzrelease. Na al zijn werk voor anderen is het nu tijd voor Carroll om zelf in de spotlight te staan. Speaking Of Gravity is een subliem geraffineerd album met een enorme aantrekkingskracht.
Serge Julien
Speaking Of Gravity – Andrew Carroll (eigen beheer) is uit op 25 oktober
