Op het album van meesterpianist Kenny Barrons zingen tal van vocalisten mee. Ondanks alle moeite die aan dit project besteed is, komt het niet uit de verf.
Schoenmaker blijf bij je leest. Die oude waarheid bekruipt je bij dit album van meesterpianist Kenny Barron (1943). Een briljante performer maar ook een subliem begeleider, bijvoorbeeld ooit van saxofonist Charlie Rouse in de groep Sphere. Een eerbetoon aan de muziek van Thelonious Monk. Barron heeft meer dan veertig albums op zijn naam en hij werd negen keer voor een Grammy genomineerd. Maar dat wil niet zeggen dat elk schot een eendvogel is.
Met Songbook heeft Barron zich bijvoorbeeld een beetje vertild. Het idee was natuurlijk goed: een album met louter eigen composities van de pianist. En mooier nog, ook met teksten zodat ze konden worden gezongen. Voor die woorden werd dichteres Janice Jarrett gevonden, eind jaren zestig secretaresse van Barrons broer Bill. Zij maakte liedjes van dertien Barron-composities. Er werd een indrukwekkende rij vocalisten gevonden die eraan mee wilden werken: onder meer Kurt Elling, Catherine Russell, Cécile McLorin Salvant, Kavita Shah en Tyreek McDole. Tot zover alles prima, totdat weer eens blijkt dat songwriter zijn toch echt een vak is.
Melodieën moeten op een of andere manier ‘catchy’ zijn, en de woorden moeten daar organisch op aansluiten. Ondanks alle moeite die aan dit project besteed is, komt het niet uit de verf. Ook de opbouw van dit album is niet echt handig: zo begint het met drie stukken waarin nogal hoog en ijl zingende dames aan het werk zijn. Barron zelf klinkt veel minder avontuurlijk dan op zijn voorgaande briljante album Beyond This Place. Op papier een goed idee. Maar helaas.
Coen de Jonge
Songbook – Kenny Barron (Artwork Records/PiaS) uit op 14 november 2025
