Menu Sluiten
IMG_1331

Albumrecensie: Immanuel Wilkins’ Blues Blood

Saxofonist Immanuel Wilkins heeft een nieuwe plaat uit: Blues Blood. Voor Jazzism schreef François van de Linde de volgende albumrecensie.

Sprezzatura. Een begrip uit de modewereld. Het intuïtief combineren van haute couture en streetwear. Hiermee vergeleek de kosmopolitische Wilkins in zijn interview met Jazzism in 2021 zijn werkwijze, die tot uiting kwam in debuutplaat Omega, een gelaagd muzikaal exposé over de complexe, tragische maar hoopvolle betekenis van zwart bewustzijn.

Opvolger Blues Blood borduurt voort op die werkwijze en dat intellectuele-spirituele thema. Het lustige combineren zit hem deze keer in de kunsten van een handvol vocalisten. Bedwelmen, daar is het Wilkins om te doen. Met ritmes die refereren naar de oorsprong in Afrika en slepende commentaren van Wilkins. Goden worden opgeroepen. En de Oermoeder, zoals in Afterlife Residence Time, dat doet denken aan Kate Bush en Joni Mitchell. Moshpit is net een inheemse groove uit de moerasdelta. Everything heeft dat mellow-psychedelische gevoel van The Roots. Zangeres Gananya geeft er een enerverende Noord-Afrikaanse draai aan.

Het klinkt misschien alsof het er dik bovenop ligt. Niets is minder waar. De roots borrelen onderhuids. De songs van Wilkins bestaan veelal uit simpele motiefjes die knap uitgewerkt worden tot expressieve werken. De titelsong is het onbetwiste hoogtepunt. Magistrale opening van de plaat die begint als modale swinger, alsof je Wilkins in de Village Vanguard met zijn New Yorkse crew bezig hoort. Op organische wijze volgen gezang van de katoenvelden, roerige jazzrock en een verstilde apotheose, alles met hetzelfde leidmotief.

Dark Eyes Smile mag er ook wezen. Een liefdeslied waarin Cécile McLorin Salvant knap duelleert met maanzieke akkoorden en de lieflijke sax van Wilkins. Het is spijtig dat de intrigerende eb en vloed die Wilkins heeft weten op te wekken hier en daar onderbroken wordt door ietwat langdradige stukken. De directe connectie met de luisteraar gaat dan ineens verloren. Maar niks dan bewondering voor het getoonde lef van deze ambitieuze voorman van zijn generatie.

 

 

 

 

 

Deel bericht

Laatste recensies

Matthew Whitaker

Matthew Whitaker

On Their Shoulders: An Organ Tribute Mocat Records Jazz De 23-jarige blinde organist Matthew Whitaker is inmiddels een fenomeen in de Verenigde Staten, waar hij

Lees verder »
Kurt Elling

Kurt Elling

Wildflower Vol. 1 Edition Records Jazz Kurt Elling (Chicago, 1967) wordt beschouwd als een van de meest vooraanstaande jazzvocalisten van het moment. Zijn jongste album,

Lees verder »
Glasshopper

Glasshopper

I’m Not Telling You Amything Clonmell Jazz Social Jazz/postrock Niet te verwarren met de gelijknamige Kroatische rockband, is dit pas het tweede album van dit

Lees verder »