De bewonderenswaardig actieve en productieve Charles Lloyd vierde in maart zijn 87ste verjaardag. Hij deed dat met een concert in het Lobero Theatre in zijn woonplaats Santa Barbara, waar hij eerder platen opnam. De avond werd vastgelegd op het dubbelalbum Figure In Blue.
Het trio van de saxofonist bestaat uit pianist Jason Moran en gitarist Marvin Sewell uit zijn vaste muzikantenpool. Ze borduren voort op Lloyds vertrouwde, delicate motieven van ingetogen, zijdezachte tone poems. Je moet echter liefhebber zijn van deze gewichtige, meditatieve mood music, want het vergt inspanning om een heel dubbelalbum lang de aandacht vast te houden.
Uit eigen ervaring weet ik dat een concert van Charles Lloyd een transcendentale belevenis kan zijn, maar die vertaalt zich moeilijk naar de huiskamer. In 2023 zag ik Lloyd live met een trio van Sewell en pianist Gerald Clayton. De twee musici vulden elkaar bijna telepathisch aan; waarbij de een met een precies getimede noot de ruimte invulde die de ander openliet. Hierdoor ontstond een subtiele dynamiek die de afwezige ritmesectie verving.
Op microniveau speelt Lloyd beeldschone motieven, maar op albumniveau overheerst een zekere eenvormigheid en langdradigheid. Het is een soort omgekeerde Waterlelies van Monet: van dichtbij lijken de penseelstreken willekeurig, maar van een afstand ontstaat er een samenhangend beeld van een vijver vol waterplanten. Lloyd schildert met veel pastelkleuren, maar enig contrast zou welkom zijn, omdat de verf in elkaar overvloeit.
Juist daarom vormen de bluesstukken Chulahoma, The Ghost Of Lady Day en Blues For Langston de hoogtepunten van het album. Daarop kleurt Sewell met atmosferische slidegitaar die doet denken aan Ry Cooders soundtrack voor Paris, Texas. Deze momenten brengen een welkome afwisseling. Charles Lloyd is een meester van verstilling, maar stilte wint aan betekenis in contrast met geluid.
Peter Schong
Figure In Blue – Charles Lloyd (Blue Note)
