Het Utrechtse Transition Festival was bijzonder afwisselen. Van het grote gebaar van Donny McCaslin gaan we naar het kleine, met de Britse zangeres Tawiah (foto) die slechts optreedt met gitarist Mike Haldeman.
Tekst: Angelique van Os, fotografie: Joke Schot
De intieme songs blijven goed overeind met haar volle, heldere stem en mooie timbre. En het gemak waarmee ze zingt en de naturelle uitstraling maken indruk. Gilles Petterson riep haar dan ook niet voor niets een aantal jaren geleden al uit tot groot talent. Of de liedjes in deze bezetting een volledig concert blijven boeien is de vraag, maar na vier stukken verliet ik met een warm gevoel de zaal.
Rymden, een aanwinst
In de grote zaal maakt het nieuwe Scandinavische trio Rymden (ruimte) zijn opwachting. Het drietal bestaat uit een topbezetting: de Noor Bugge Wesseltoft (p), Dan Berglund (b) en Magnús Öström (d), jawel de twee oerleden van het Zweedse E.S.T! En ondanks dat Wesseltoft natuurlijk een pianist is met zijn eigen signatuur en sound, komt de geest van Esbjörn Svensson met dit powertrio enigszins weer tot leven. De mannen zitten er bovenop: de energie is hoog, de souplesse groot en het collectief daagt elkaar lekker uit.
Het is mooi om de Noor ook eens uit zijn zen-comfort zone te zien treden. Denk hierbij aan up-tempo stukken vol heavy motieven, break downs en syncopen. En dat gaat hem prima af. Het trio geniet zichtbaar en de ritmesectie staat nog steeds als een huis. De diepe, donkere bassound en virtuoze techniek van Berglund imponeert tijdens zijn solo’s. En prachtig ook wanneer hij strijkend speelt, daarmee toont hij de diversiteit van de contrabas die vaker zichtbaar is onder Scandinavische jazzmusici.
Naast uitbundigheid weet Rymden zich ook klein en kwetsbaar op te stellen met een zeer ingetogen stuk dat kippenvel oproept. En even makkelijk verkent het drietal met elektronische soundscapes en opzwepende ritmen meer experimenteel terrein. Gelukkig dat de musici elkaar hebben gevonden, want Rymden is zonder twijfel een grote aanwinst in het hedendaagse jazzlandschap.
Nestor Enrico Rava
De intieme Herz Zaal staat dit jaar in teken van 50 jaar ECM. Enrico Rava is een artiest die al heel wat jaren te horen is op het befaamde label. Hij viert met een jong sextet zelf ook een feestje: zijn tachtigste verjaardag. Het vaste kwartet van de Italiaanse trompetlegende is voor de gelegenheid uitgebreid met pianist Giovanni Guidi en trombonist Gianluca Petrella.
De nestor speelt met de vertrouwde bravoure en fijne vingertechniek, dit keer op flugelhorn. Wel doet hij soms een stapje terug en laat hij het uitgebreide solospel aan zijn overige bandleden over. Soms kabbelen de composities voort door de vele opeenvolgende solo’s die wat meer zouden mogen vlammen. Het is nogal een contrast met het vuurwerk dat we eerder op de avond te horen kregen, waardoor deze groep – onterecht- wat minder enerverend lijkt.
Zie ook:
–Transition 2019: Donny McCaslin knalt en spettert
–Transition deel III: Spannende sprookjes, verstilde klanken
-Transition deel IV: Laura Mvula is fantastisch bij stem
