Eurosonic Noorderslag is natuurlijk van oudsher een toonaangevend popfestival waarbij de nieuwste en veelbelovende Europese acts te zien zijn. De spoeling van kwalitatief goede jazz en soulfunkachtige acts is een stuk dunner, maar tijdens de openingsavond op woensdag 17 januari stonden vier interessante acts geprogrammeerd.
Tekst en openingsbeeld Immortal Onion: Angelique van Os
De uit Londen afkomstige zanger Sekou Sylla is slechts 18 lentes jong en bijt het spits af van de 38ste editie van EurosonicNoorderslag in een volle Rabo-zaal van het Forum. Doordat de BBC hem als belofte heeft uitgeroepen en hij zijn debuutoptreden gaf op Glastonbury, schept dat hoge verwachtingen die hij tijdens dit optreden niet kan waarmaken. Dat heeft grotendeels te maken met het slechte geluid dat onnodig hard de zaal in schalmt, waarbij zijn lage bariton sound overschaduwd wordt door de drums en synths.
Stilgelegd
Halverwege het concert vallen de vocals zelfs uit en is alleen monitorgeluid te horen. Het optreden wordt zelfs een kleine tien minuten stilgelegd. Heel vervelend voor de jonge artiest. Hij blijft er echter relaxt en cool onder en zoekt veel interactie met het publiek. Knap gedaan, want hij vertelt nog nooit voor zo’n volle zaal te hebben gespeeld. Toch klinkt zijn zang het hele concert niet zo lekker, wat mogelijk te wijten is aan een te lage intonatie en het lijkt alsof de zangmelodie soms wringt met de harmonieën in de toetsen.
Adele
Ook moet Sekou duidelijk hoorbaar nog groeien in zijn stemgebruik en techniek, maar potentie heeft hij zeker. Ook de eigen songs zijn nog wat oppervlakkig en zijn soms wat zoetjes. Hij verwijst tijdens het concert veelal naar zijn helden Whitney Houston, Beyoncé, Michael Jackson, Prince en Adele. Van laatstgenoemde waagt hij zich aan Someone Like You, waarbij hij door zijn aanstekelijke enthousiasme het publiek aan het zwaaien krijgt met telefoonlichtjes. Inhoudelijk is het nummer nog een brug te ver voor de zanger. Wellicht is dat over een paar jaar een heel ander verhaal. Een artiest om in de gaten te houden.
Brintex Collective
Dat er tijdens dit popfestijn genoeg belangstelling is voor jazzbands blijkt ook bij Brintex Collective. Er staat een lange rij om binnen te komen bij Theater der AA. Deze groep klinkt wellicht bekend in de oren, want ze komen uit Rotterdam en waren al te zien op grote festivals als Transition, North Sea Jazz, Jazz in Duketown, Le Guess Who en op Noorderslag. Dat komt niet vaak voor dat een bandje twee jaar achter elkaar geprogrammeerd staat.
Britse invloeden
De groep van toetsenist Brenn Luiten is vergroot van drietal naar een sextet. Met fluittist-saxofonist Diana Dzhabbar trompettist Antonio Moreno Glazkov en Tommy van Leuken op synth-gitaar. Eerder zagen we in plaats van Glazkov Peter Somuah op trompet. De eigen stukken zijn geënt op Britse acts als Alfamist en drummer Yussef Dayes. Dat is qua sound ook wel duidelijk hoorbaar. Iets meer onderscheid zou de band ten goede komen, maar ze spelen overtuigend en strak. Vooral de ritmesectie staat als een huis. Catchy thema’s, vette en repeterende grooves en futuristische sound scapes vullen het podium.
Fijne band
Wel verzuipen de blazers wat in de mix. Zonde, want daardoor raken hun subtiele melodielijnen en sfeervolle licks soms wat op de achtergrond. Ondanks dat de energie hoog is, vormt de groep wel een wat statisch geheel. Bij de solo’s van saxofoniste Dhazbbar ontbreekt het aan climaxen, wat jammer is. Toch een fijne band met een frisse sound, waarbij complexe ritmen en uitgesponnen thema’s elkaar afwisselen.
Immortal Onion x Michał Jan
Voor de derde groep hoefden we het gebouw niet uit. Het Poolse Immortal Onion is van origine gestart als trio in 2016, maar nu te zien met saxofonist Michel Jan Ciesielski. Geïnspireerd door bands als Esbjörn Svensson, Hiromi Uehara en Tigran Hamasyan belooft het een onstuimig optreden te worden.
Flink gas
De groep uit Gdansk geeft vanaf de eerste noot gelijk flink gas met heftige elektronische effecten van Jan op sax en stevig voetenwerk van drummer Wojtek Warmijak. Het tweede en derde stuk doen door de repeterende motieven in de toetsen, de songstructuur, de tranceachtige beats en de dynamische syncopen erg denken aan GoGo Penguin en bij vlagen aan Nik Bärtsch Ronin. Ook hier is het totaalgeluid – wederom – nogal hard en uit balans; de toetsen van Tomir Śpiołek verdrinken wanneer de anderen zich bij hem voegen. Zonde. Contrabassist Ziemowit Klimek kan ook goed overweg met een MOOG en zet een stevige solo neer, terwijl de drums steeds verder opgezweept wordt door de herhalende lijnen van Jan en Śpiołek.
Storm
Tijdens het een na laatste nummer raast er een storm door Theater der AA. Het viertal gaat met hun onstuimige, energieke punkjazz helemaal los. Het zijn vooral Jan en Warmijak die elkaar uitdagen en opzoeken. Wellicht zijn ze geïnspireerd door Louis Cole’s Clown Corn, waarbij Immortal Onion het pianothema van Vanessa Carlton’s hit A Thousand Miles combineert met Killing In The Name of van Rage Against the Machine. Het vormt een komisch geheel. De groep maakt wel meer van dit soort muzikale knipogen; zo verwijst hun nieuwe single, Onion Alla Turca naar Mozarts Pianosonato No.11. Een eigenzinnige band die we zeker terug gaan zien op de grotere festivals.
The Winston Brothers
De avond vliegt om, wat een goed teken is. Voor het laatste concert moet ik een kwartiertje de stad do
