De openingsdag bevat enkele 'echte' jazzcoryfeeën zoals Herbie Hancock en de Belgische gitarist Philip Catherine. Maar op dag 2 - zaterdag 5 juli - klinkt de geest van jazz eerder tussen de regels dan in de klanken zelf.
Tekst: Monica Rijpma | Foto’s: Britt Adams voor Gent Jazz
De meeste jazzfestivals duren een (lang) weekend, maar het Gent Jazz Festival spreidt zich uit over 2 volle weken. Op alle dagen staan er minimaal 8 acts geprogrammeerd. Sinds de oprichting in 2003 is het festival uitgegroeid tot een van de absolute toppers op de Europese festivalagenda. Voeg daar de prachtige Bijlokesite aan toe – een historische locatie met grote binnentuin, waar ooit een klooster en ziekenhuis uit de 13e eeuw stonden, een soort middeleeuwse leefgemeenschap avant la lettre – en het vakantiesfeertje van Gent Jazz ontvouwt zich haast vanzelf.
Het publiek is net zo divers als de programmering. Wat de acts verbindt, is de liefde voor live improvisatie, in welke vorm dan ook. Over twee podia verspreid kunnen bezoekers elk concert van dichtbij beleven, of ontspannen vanuit de tuin via de grote schermen.
Allesbehalve jazz
De openingsdag bevat enkele ‘echte’ jazzcoryfeeën zoals Herbie Hancock en de Belgische gitarist Philip Catherine, maar op dag 2 – zaterdag 5 juli – klinkt de geest van jazz eerder tussen de regels dan in de klanken zelf. Het is een dag vol Americana – deels gebracht door Belgische cowboys – met hoofdacts als Bonnie Raitt, The Waterboys en de Britse Bonamassa-protegé Toby Lee. In omgekeerde volgorde was het Toby Lee, de jeugdige afsluiter, die het meeste improviseerde. Jong, getalenteerd en met een toegankelijk bluesgeluid dat de liefde bezingt als ‘a house on fire’, is zijn subtiel scheurende gitaarspel veelbelovend. Het wordt spannend om te zien of hij uitgroeit tot de nieuwe Joe Bonamassa of Jeff Beck.
Waterdragers
Ook The Waterboys brachten een solide balans tussen instrumentaal en vocaal. Al werd er nauwelijks geïmproviseerd. Veel solo’s bleken vaste licks en zelfs de aankondigingen zijn gestroomlijnd. YouTube bevestigt dat snel. Toch weet de band te boeien, dankzij de bezieling van de muzikanten, hun bedwelmende geluid en de stem van Mike Scott, die zijn teksten laat zinderen van mysterie. Met twee Hammondorgels en twee gitaren creëren ze de ‘Big Sound’ waarvoor ze bekend staan sinds This is the Sea. Het geluid snijdt diep en voert je mee naar een innerlijke plek van vrijheid en dreiging. ‘That was the river. This is the sea.’
Belgische cowboys
Countryliedjes vormden de rode draad van deze festivaldag. Stef Kamil Carlens blijkt gewoon een Belg te zijn, al brengt hij met zijn band Gates of Eden een fonkelende ode aan Bob Dylan. Gitarist Geert Hellings bespeelt werkelijk elke gitaar die op het podium staat. Zangeres Rahmat Emonds ruilt haar viool voor uitbundige koortjes en flair. Voor wie verlangt naar een warmere bluegrass-versie van Dylan, is deze act een aanrader.
Country Blues à la Raitt
Tijdens het concert van Bonnie Raitt passeren ballads en bluesnummers uit Luck Of The Draw en Nick Of Time. Maar ook het tedere Just Like That. Haar muziek is tijdloos en voelt aan als een koffie-moment – even helemaal voor jezelf. Naast haar stem en songwriting is ze een begenadigd gitarist. En wordt geprezen door bluesgrootheden als John Lee Hooker en Buddy Guy. Aan het eind van haar optreden voegt toetsenist Jon Cleary zich bij haar. Samen creëren ze een geluid dat aan Little Feat doet denken, waarmee New Orleans even tastbaar aanwezig lijkt in Gent.
Gezien: Gent Jazz op zaterdag 5 juli
Hier lees je het Festivalverslag Gent Jazz 6 juli: Hip Hop ’till you drop
