Zondag op North Sea Jazz met onder meer Jan van Duikeren & Marcel Veenendaal, Jacob Collier met het Metropole Orkest, Norah Jones, Jazzmeia Horn, Kurt Elling & Yellowjackets.
Tekst: Karen Duking, Rob Horsting, Angelique van Os | Foto’s: Marcel Boshuizen, Monique van den Hoek, Ranjani Nirosha
Jan van Duikeren & Marcel Veenendaal
‘Walking on thin ice’, zo betitelde Marcel Veenendaal, frontman van de rockband DI-RECT, het jazzuitstapje met de trompettist Jan van Duikeren. De band bestaat daarnaast uit pianist Karel Boehlee, contrabassist Aram Kersbergen en de 90-jarige drummer John Engels en opende met Come Wander With Me. Veenendaal waagde zich zelfs aan Lilac Wine, geweldig gezongen door voorgangers Nina Simone en Jeff Buckley. Het is even wennen voor de zanger. Normaal gesproken gaat hij tussendoor blowen en lopen toeschouwers niet tussendoor weg om een ander concert te zien, zoals gebruikelijk op North Sea. Marcel Veenendaal is from another planet en voelt zich heel klein bij de grote jazzmuzikanten waar hij mee speelt. Hij begeeft zich volgens eigen zeggen op dun ijs, maar haalt ruimschoots – en blootvoets – de overkant. (KD)
Aki Rissanen en Steven Kamperman
De Finse pianist Aki Rissanen en de Nederlandse klarinettist Steven Kamperman laten sprankelend samenspel horen in de Yenisei. Het tweetal wisselt sterke thema’s af met vrije improvisatie. Rissanen weet een mooie balans te vinden in zowel begeleiding als zelf de leading rol op zich te nemen. Zijn rijke kleurenpalet vult het lyrische en ritmische spel van Kamperman mooi aan. Hierbij gaan ze soms volledig hun eigen weg om vervolgens elkaar weer even makkelijk te vinden. De veelal korte stukken blijven boeien en schuren de ene keer tegen de vrije improvisatie aan, waarin Kamperman soms lekker scheurend spel brengt. De pianist pakt ook zijn momenten en brengt daarbij gedragen intro’s en drapeert prachtige lijnen. Sprankelend, grappig en verrassend; een mooi begin van de dag. (AO)
Jacob Collier & Metropole Orkest
In de Maas brengt Artist in Residence Jacob Collier zijn grande finale met het Metropole Orkest. De onvermoeibare Collier vliegt over het podium, bespeelt diverse instrumenten en zweept de zaal op. Hij brengt voornamelijk repertoire van zijn Djesse serie, dat bestaat uit vier losse albums. Ook klinken er bekende hits van Michael Jackson en Sting. Het begin van het concert is wat rommelig qua sound, wat mogelijk komt door het altijd lastige geluid in de Maas. De koortjes klinken ook wat dissonant, maar bij Collier weet je nooit of dat nu de bedoeling is of niet omdat hij nogal bijzondere harmonieën samenbrengt. Zittend op een blok voor op het podium bezingt Collier het verhaal waarmee zijn muzikale vierluik Djesse begon. Het stuk mondt uit in een uitbundige climax met een feature op percussie. Het is jammer dat het orkest niet overal even goed benut wordt. Uiteraard wordt het publiek weer meermaals ingezet als koor, Colliers handelsmerk. (AO)
Lady Blackbird
Lady Blackbird zong stukken van haar albums Black Acid Soul en Slang Spirituals. Met een stem die klinkt als een klok en een rocktrio achter haar bleek het moeilijk om de zaal direct te pakken. Lag het aan het vroege tijdstip of aan het missen van vaart in het concert? De energie kwam wel los toen ze aan het einde van een instrumentaal nummer plots in de zaal verscheen en van daar begon te zingen. Het publiek verzamelde zich vervolgens voor het podium en zo sloot het concert af op een manier die je graag meteen vanaf het begin zou zien en zo goed past bij de muziek: dansende en meezingende mensen. (RH)
Tigran Hamasyan
Hamasyan begint met een stevige opener waarbij zijn vierkoppige band dynamisch vuurwerk levert. In het 2e stuk voegt de Armeen ook een andere sound toe met diverse keyboards. Hij kan volledig freewheelen terwijl ritmesectie Marc Karapetian (bass) en Nate Wood (drums) onvermoeibaar het pulserende ritme vasthouden. Toetsenist Yessaï Karapetian vult de gelaagdheid mooi aan. Later in de set excelleert Karapetian zelf ook met een heavy solo. Na al het spektakel zoekt Tigran wat meer de verstilling op, ingeleid met een driestemmig koor. De muziek van The Bird Of A Thousand Voices voelt aan als een donker sprookje, vol repeterende lijnen, strakke riffs, complexe tempowisselingen, warme melodieën, spannende wendingen en uitdagende modulaties in een mystiek sfeertje. Het knappe is dat de composities toegankelijk blijven klinken. Een hoogtepunt tot zo ver. (AO)
Norah Jones
Het staat behoorlijk vol in de Nile als Norah Jones verschijnt in haar knalgroene outfit. De singer-songwriter met de fluwelen stem speelt met haar band veel tracks van haar laatste album Visions. Muziek met country- en indie-invloeden en easy listening nummers. Jones lijkt er niet echt zin in te hebben achter de piano en keyboard; ze glimlacht plichtmatig en er is weinig onderlinge chemie in de band – laat staan met de zaal. Alleen drummer Brian Blade heeft er veel plezier in. Afsluiter Don’t No Why klinkt fluweelzacht met een fijne timing. Maar tijdens de hele set zijn er te weinig uitschieters om meegesleept te worden. (KD)
Durand Bernarr
Durand Bernarr heeft een dijk van een stem die hij in een energieke show optimaal laat horen. Hij is niet voor niets ook een veelgevraagd achtergrondzanger: ‘I’m the favorite artist of your favorite artist’. Op zijn aanwijzingen danst en zingt het publiek mee tijdens de performance. (KD)
Anoushka Shankar
Anoushka Shankar wist direct een warme band met het publiek te creëren. Door haar persoonlijke verhalen nam ze het publiek mee in haar muziek, haar wereld, haar verleden, haar vader en haar kinderen. Hoe passend daarbij, en toch ook bijzonder verrassend, was het dat haar halfzus Norah Jones spontaan een stuk meezong, iets wat beide dames zichtbaar emotioneerde. Ook verrassend was het gebruik van elektronica/loopstation/distortion door de band, waardoor onverwachte soundscapes ontstonden, opbouwend naar een hoge intensiteit. (RH)
Alex Koo
Met zijn vaste trio, Lennart Heyndels op contrabas en Dré Pallemaerts op drums, speelt pianist Alex Koo het repertoire van zijn laatste album Blame It On My Chromosomes uit. Zijn composities ademen een mooi donker randje. Het roept een soort onderbuikgevoel op, dat zich steeds verder ontvouwt met een soort unheimische ondertoon en tegelijkertijd prettig voelt. De muziek is spannend, origineel en uitdagend. Jonass is het slotstuk dat opgedragen is aan een gelijknamige verongelukte jeugdvriend van Koo. Mooi repeterend motief in de piano, voortgestuwd door bas en drums. Opeens legt het trio de muziek stil en slaat de melancholie toe. Mooie overgang om vervolgens weer terug te keren naar het beeldende begintempo. (AO)
Jazzmeia Horn
De Amerikaanse vocaliste Jazzmeia Horn ziet er stralend uit met een groene traditionele jurk met gouden borduursels en een mooie gouden band in het haar. Het is nogal een verschijning, deze dame. De zangeres opent met het vrij traditionele stuk Tip, waarin haar power zang gelijkenissen toont met Betty Carter. Ze haalt gelijk alles uit de kast, haar hese stem met rauw randje beweegt zich al scattend uiterst soepel van hoge naar lage registers. Horn geeft haar bandleden volop ruimte om te soleren. Speciale vermelding voor pianist Joel Homes. Jazzmeia Horn legt nadruk op tekstvoordracht en in het 3e stuk neemt ze flinke risico’s in het hoge register, met enorme uithalen waarbij ze soms een beetje uit de bocht vliegt. Kierend en huppelend over het podium gaat ze volledig op in de muziek. Ondanks haar enorme muzikaliteit en lef rijst de vraag waarom ze zo over de top zingt, want het is niet nodig. (AO)
Christie Dashiell
In Missouri galmt de zwoele en diepe jazzsoul van het Christie Dashiell Quartet. Dashiel laat vooral ruimte horen. Qua sound doet ze denken aan Dianne Reeves. Haar muziek ademt een heerlijk sfeertje, waarbij haar rijke, donkere stem zich fraai beweegt in het geheel. Dashiell raakt juist met subtiele ad libs, fraaie fraseringen en spatzuivere, spannende invulling. Een vocaal hoogtepunt. (AO)
Immanuel Wilkins Quartet
In Madeira speelde altsaxofonist Immanuel Wilkins met zijn ensemble, bestaande uit pianist Micah Thomas, bassist Ryoma Takenaga en drummer Kweku Sumbry. Ambitie en lef heeft Wilkins volop. Het grote gebaar en epische, gelaagde composities worden dan ook niet geschuwd tijdens de set. (KD)
Kamasi Washington
Eerder op de avond zagen we Kamasi Washington al met zijn dochtertje op het balkon schuifelen bij Jacob Collier. Nu zet hij de zaal op z’n kop met z’n uitbundige 9-koppige ‘West-Coast Get Down’ band. Het geluid is hard en een dikke brij, dat langzaam gedurende de set wat verbetert. Waarom is dit altijd het geval in de Maas? Tijdens dit muzikale spektakel laat Washington vooral zijn bandleden shinen. Op een enkele solo en korte, pakkende thema’s na speelt hij zelf niet. Hij fungeert meer als de spil, het brein achter het collectief die alles aanstuurt. En hij geniet er zichtbaar van. De band wordt in diverse stukken uitgebreid geïntroduceerd en daarbij toont Washington de enorme kwaliteit van zijn musici, voornamelijk afkomstig uit Los Angeles. Zoals toetsenist Brandon Coleman, die een imponeerde solo neerzet. De heavy ritmesectie met drummer Tony Austin en bekend gezicht, bassist Miles Mosley, zorgen voor stuwende extase. Ook Cameron Graves brengt een sterk staaltje improvisatie vanachter de vleugel. Kamasi Washington zorgt voor een explosieve afsluiting in de Maas. (AO)
Kurt Elling & Yellowjackets celebrate Weather Report
De afsluiter van de dag in Amazon was Kurt Elling & Yellowjackets. Ik had Yellowjackets recent nog gezien in het Bimhuis, wat voor mij ‘a walk down memory lane’ was. Nu namen ze samen met Kurt Elling het iconische repertoire van Weather Report onder handen. Dat kan natuurlijk een risico zijn, maar in de handen van deze bijzonder getalenteerde musici het ene pareltje na het andere opleverde. En wat een waanzinnig goede zanger is Kurt Elling toch! Alles raak! En dan ook nog een solo toegift geven. Bijzonder indrukwekkend. (RH)
Linda Sikhakhane
De Zuid-Afrikaanse tenorsaxofonist Linda Sikhakhane speelt met zijn kwartet in Missouri. De 32-jarige muzikant vervlecht zijn Afrikaanse roots met Amerikaanse invloeden. De sound is mooi open, waarbij Sikhakhane bijna lieflijke en subtiele melodieën speelt onder repeterende Afrikaanse ritmen. Hij zoekt ook de vrije expressie in zijn solo’s en doet dit met volle overtuiging, maar zijn toon blijft vrij hoog en ingetogen. Zo kan het ook. Het viertal brengt ook meer heftige stukken met vurige climaxen. Geweldig samenspel waarbij de musici elkaar blindelings vinden. Een verrassend afsluiting van een enerverend festival. (AO)
