De zaterdag op North Sea Jazz 2025 was logistiek uitdagend: Van Nduduzo Makhathini, Lee Ritenour, Mark Turner, via Maxwell, Fujii Kaze en Ghost-Note naar Jacob Collier en het Mary Halvorson Sextet.
Tekst: Angelique van Os, Sebastiaan Bruger | Foto’s: Marcel Boshuizen
MRCY
De eerste act in de Congo op deze zonnige zaterdag is MRCY. De soulvolle act rond de Britse producer/bassist Barney Lister en zanger Kojo Degraft Johnson begint met een catchy nummer. Daarin is genoeg ruimte voor de vocals om te vlammen. De fluwelen stem met soms een rafelig randje van Degraft-Johnson is aangenaam en warm. Flowers and Morning is een wat opzwepender lied met verrassende wendingen en een mooie feature voor multi-instrumentalist Harry Fausing Smith op sax die de nodige effecten toepast. De band weet al snel een feestje te bouwen in de dampende Congotent. Soms mogen ze wel iets meer gas geven en naar een climax toewerken, maar het is fijn dat ze de ruimte opzoeken. Een band waar we zeker meer van gaan horen.
Lee Ritenour and Friends
Gitarist Lee Ritenour (1952) staat bijna 6 decennia op het podium en nog altijd klinkt de sympathieke gitarist fris en energiek. Het was even geleden dat de Amerikaan op North Sea stond, 2017 was de laatste keer. De behendige en vingervlugge ‘Captain Fingers’ geniet zichtbaar met zijn band waarin jongere musici spelen, onder andere zijn zoon Wesley op drums. Halverwege de set speelt hij het funky fusion stuk dat zijn bijnaam draagt en vol strakke rhythm changes zit. Ritenour heeft veel interactie met de excentrieke Braziliaanse bassist Munir Hossn die imponeert met de nodige vette bassolo’s; mooi om te zien. Het repertoire is easy going en ademt een lekker bluesy en soulful randje, los van een aantal oude fusion stukken. Ritenour is geen gitarist die zelf eindeloos lang soleert met scheurende sounds. Eerder benut hij de ruimte, zoekt verstilling op en speelt vervolgens lekker dynamisch, virtuoos en neemt ook prima begeleidende rol op zich.
Nduduzo Makhathini
In 2022 was de spirituele Zuid-Afrikaanse pianist Nduduzo Makhathini al te zien op NSJ. Nu opent hij ingetogen met een licht bluesy en spiritueel stuk in de Madeira, samen met zijn trio. Af en toe hoor je hem tussen zijn solo’s heen bijna piepend meezingen Hij benut de ruimte dynamisch, al is het soms wat langdradig. Bij een spoken word in een lokale Afrikaanse taal , volgt er als reactie een kakofonie aan hoge vrouwenkreten uit de zaal. Maar hij licht niet toe wat hij zegt, mysterieus, net als hijzelf. Makhathini is niet alleen pianist, maar ook spiritueel Zulu-heler en leraar. Zijn muziek mengt traditionals met klassiek en vrije improvisatie. Het is niet allemaal even interessant, maar intrigerend is het zeker.
Jonathan Jeremiah
De Engelse zanger Jonathan Jeremiah heeft een sterke band met Nederland. Hij werkte met het Metropole Orkest en nam er een album mee op. Ook woonde hij even in Amsterdam. Op NSJ speelt hij met Nederlandse strijkers en Sven Hammond heeft een kleine rol. Het concert is nogal wisselvallig. Het geluid in de Maas is uit balans en de zang slecht verstaanbaar. Toch blijft de sfeer goed. Jeremiah, met zijn warme bariton stem en een edgy randje, is geen geweldige zanger en heeft een beperkte techniek. Maar het totaalplaatje van songs, performance en uitstraling telt. Helaas komt dat vandaag niet altijd uit de verf: de band klinkt soms rommelig en de koortjes onzuiver. Ook komt het publiek niet echt los.
Mark Turner Quartet
Bij de Missouri staat een lange rij voor het Mark Turner Quartet. Turner is bekend van samenwerkingen met onder anderen Brad Mehldau en Joshua Redman. Hier speelt hij met een eigen kwartet: Jason Palmer (trompet), Joe Martin (bas) en Jonathan Pinson (drums). Opvallend is de afwezigheid van een harmonisch instrument; de focus ligt op ritme en samenspel tussen sax en trompet. De blaassectie excelleert met allerlei tegenstemmen die zich soms vurig om elkaar heen bewegen. Om weer samen te komen met synchrone unisono lijnen. Dat vergt spel op hoog niveau. De technische solo’s zijn uitmuntend, maar ook wat langdradig. Dan merk je na een paar stukken dat een akkoordinstrument geen overbodige luxe is.
Maxwell
Een van de headliners deze dag is Maxwell, de man die neo-soul in jaren 90 mede vormgaf. Staand voor een enorme windmachine zet hij vanaf de eerste toon de vaart er goed in. Sumthin’ Sumthin’ is het 3e nummer dat breed uitgesponnen wordt door de funky bassolo van Darrel Freeman ondersteund door Darryl Howell op drums. Daarna volgen hits als Bad Habits, Pretty Wings en Get To Know Ya in aangepaste lengte. De zanger klinkt goed, vooral in de falset. Hij had af en toe iets meer ondersteuning van de backing-vocals kunnen gebruiken. Maxwell was ontspannen en had het zichtbaar naar de zin op het podium. De samenzang met het publiek tijdens Afsluiter Ascension (Don’t Ever Wonder) gaf een mooi gevoel van saamhorigheid.
Fujii Kaze
Uit nieuwsgierigheid gaan we naar de Darling waar Fuji Kaze zijn opwachting maakt. We hebben het nog niet vaak meegemaakt dat er gillende meiden en vrouwen voor het podium staan. Er zijn verbazend veel fans op de act afgekomen, zelfs uit Zwitserland is ons toegefluisterd. De 27-jarige Japanse toetsenist annex zanger Kaze is dan ook een grote naam in Japan en Azië. Hij brengt stukken in zijn moedertaal en speelt een mix van r&b, fusion en pop. Zijn vele ad lips (een reeks vocale versieringen) zijn nogal over de top en hij beheerst niet altijd de techniek even goed waardoor hij soms uit de bocht vliegt. De muziek doet een beetje denken aan de vibe van The Dirty Loops, maar het haalt niet die kwaliteit. Wanneer Kaze een wierookstok opsteekt, bedwelmt hij zichzelf en zegt droog: “Ik begrijp niet wat ik hier doe. En dat jullie hier allemaal zijn. Ik bedoel, Maxwell speelt hier twee zalen verder, he!” Hierop volgen nog meer gillende kreten en gejoel.
Ghost-Note
De energieke 8-koppige formatie Ghost-Notes is het kindje van Snarky Puppy’s percussionist Robert ‘Sput’ Searight en drummer Nate Werth. De band heeft al met sterren gewerkt als Prince, Erykah Badu, Herbie Hancock en Snoop Dogg. En dat verbaast niet wanneer je de hoge energie voelt, die veel raakvlakken heeft met Snarky Puppy. De muziek beweegt zich van old school funk van Sly Stone en James Brown tot hedendaagse eigen stukken waarin Afrobeat- en hiphopinvloeden te horen zijn. Zanger Mackenzie Green zingt met veel power en overtuiging en wordt aangevuld met stuwende blazers en een stevige portie rhythm vanachter de drums. Frontman Green maakt er een mooie show van en zweept het publiek op tot een feestje. Het klinkt strak, toegankelijk en ook met inhoud.
Artist in Residence: Jacob Collier without guests
Jacob Collier betreedt solo het podium in de Amazon met een ingetogen versie aan de piano van Somewhere uit West Side Story. Hij bouwt het nummer dynamisch op tot een intense climax: kippenvel. Zijn muzikale talent staat buiten kijf. Ook bij Can’t Take My Eyes Off You (Frankie Valli) verrast hij: humor, extreme vocale reikwijdte en het publiek als zingend koor. Dat kreeg hij gisteren ook al voor elkaar, waarbij hij het publiek dirigeert. Hoewel er mystery guests waren aangekondigd, blijkt hij het concert volledig zelf te dragen. Hij begeleidt zichzelf op gitaar én piano tegelijk, terwijl hij zingt. De modulaties zijn verrassend en zetten zijn songs soms op z’n kop. Het is enerzijds ontroerend en buitenaards goed, anderzijds brengt Collier zoveel variatie in 1 stuk, dat het over de top is en de context verdwijnt. Wanneer hij wederom het publiek laat zingen, verandert het geheel meer in een theatrale gimmick. Zonde en zinloos. Dit heeft het enorme talent van Jacob Collier niet nodig.
Mary Halvorson Amaryllis Sextet
Het sextet van Mary Halvorson laat in het openingsnummer 2 fraaie solo’s van vibrafoniste Patricia Brennan en trombonist Jacob Garchik horen. Het 2e stuk opent gitarist Halvorson met een uitdagend intro waarbij ze een loopstation gebruikt en diverse klankeffecten toevoegt. Het is jammer dat iedereen zo van blad leest; het geheel ziet er nogal statisch uit en er is nauwelijks onderlinge interactie. De composities voelen soms aan als een suite; steeds terechtkomend in een nieuw, aanvullend thema. Daaraan voegt Halvorson met subtiele lijnen en soundscapes steeds nieuwe kleuren toe. Absynthia is een nieuwe uptempo compositie van de laatste plaat. Blazers spelen pakkende ritmische thema’s, waar Halvorson en Brennin met tegenstemmen fraai omheen spelen. De gitariste vertolkt hier een solo met een typische hoge sound, alsof ze een ‘geest uit de fles’ loslaat, gevolgd door snelle, virtuoze lijnen, aangevuld door trompettist Adam O’Farril.
