De variatie op de eerste dag van North Sea Jazz editie 2025 was groot. Vocalisten, een groot orkest, een levende legende en eentje 'in spirit' zetten de toon.
Tekst: Daan Krahmer, Angelique van Os | Foto’s: Marcel Boschuizen, Arno Lucas
Jazzorchestra of the Concertgebouw
Het Jazz Orkest van het Concertgebouw o.l.v. Johan Plomp brengt muziek van Oliver Nelson dat hij speciaal arrangeerde voor Rita Reys. In de herbewerking is haar rol overgenomen door vocalisten Fay Claassen, Anna Serierse en Esther Van Hees. Nadat het orkest met uitgebreide solo’s de stampvolle Madeira zaal heeft opgewarmd, wisselen de vocalisten elkaar om de beurt af. Dit zorgt voor diversiteit qua sound en houdt de vaart in de muziek. Claassen zorgt vooral voor power en stevige uithalen. Ze weet als geen ander hoe ze voor een orkest moet staan, terwijl Van Hees het wat zwoeler aandoet met mooie tekstvoordracht. De stralende Serierse beweegt zich tussen uitbundigheid en ingetogenheid; met een prachtige loepzuivere hoge uithaal in haar tweede stuk. Het 60-jarige repertoire klinkt nog steeds tijdloos binnen dit genre en het orkest smelt mooi samen met de vocalisten.
Jamila Woods
Vorig jaar annuleerde Jamila Woods haar tournee vanwege te hoge kosten. Dit jaar is de zangeres, docent en poëet er alsnog om Water Made Us te laten horen. Woods vond daarop een vorm om ideeën te doseren zonder dat het belerend wordt. Woods schakelt tussen zang en spoken-word, en soms ontvouwt een mini sonate uit de luisterliedjes.
Chaerin Im Trio
Chaerin Im Trio opent met een dwingend en gejaagd ritme. Je kan er de alledaagse sleur van het werkende leven in horen. Allesandro Fongaro op bas en Ludvig Søndergaard op drums houden het ritme aan, terwijl Chaerin Im de zachte, twinkelende pianomelodie begint te ontbinden. Het hapert, stoort, knispert. De toon wordt zoekend en dit meditatieve middenstuk stemt tot reflectie. In het samenspel van het trio is maar geen te vinden, daarvoor is het te goed op elkaar ingespeeld.
The Symphonic Music of Wayne Shorter
In In the Amazon brengt het Rotterdam Philharmonisch Orkest o.l.v. Clark Rundell een symfonische ode aan jazzicoon Wayne Shorter. De ritmesectie bestaat uit voormalige bandleden van Shorter: Danilo Pérez, John Patitucci en Terri Lyne Carrington. Saxofonisten Tineke Postma en Dayna Stephens brengen zijn complexe werk met overtuiging tot leven. Rundell werkte jarenlang met ShorterMede door deze bezetting is de geest van de saxofonist bijna voelbaar in de zaal. Shorter componeerde 32 stukken voor groot orkest, waarvan vele nooit zijn uitgevoerd. Werken als Forbidden, Plan-it!, Orbits en Pegasus klinken tijdloos en modern. Ondanks de uitdaging van het repertoire — vol complexe harmonieën en ritmes — toont het concert vooral Shorters blijvende genialiteit.
Sheila E. and the E-train
Ze wordt aangekondigd als een levende legende die speelde met Michael Jackson en Prince. In glinsterende jumpsuit gooit ze direct een drumstick het publiek in. E. speelt soepel en ontspannen; haar band swingt mee. De blazers zijn feestelijk, de gitarist soleert als Santana, en de keyboardspeler trakteert op een lange fusion-solo. E. geniet zichtbaar en kijkt trots naar haar bandleden. Ze houdt het publiek speels bij de les met onverwachte wendingen. Dan volgt een grote hit — krachtig en vol jeugdig enthousiasme. Na 41 jaar blijft de ná-na-na-na-na uit The Glamorous Life onuitwisbaar in je hoofd hangen.
Judith Hill
Net als Sheila E. speelde Judith Hill ook in de band van Prince. In de Congo doet ze de stoerste opkomst van de dag. Ze loopt het podium op, neemt plaats achter de piano, en begint te spelen als een one-woman-jukebox. zijdelings naast het publiek, ogen verscholen onder de schaduw van een hoed. Ze speelt zoals Prince deed tijdens Piano and a microphone, een luchtig maar dwingend blues-walsje. Heel vernieuwend is haar roots & blues niet. Maar Hill is waanzinnig getalenteerd. Binnen een minuut heeft ze het publiek waar ze het hebben wil. Bij Judith Hill stroomt de muziek.
Herbie Hancock
De Amazon is tot de nok toe gevuld en dus te klein voor levende legende Herbie Hancock. Hij speelt met een stevige all star bezetting: Terence Blanchard (t), Lionel Loueke (g), James Genus (b) en Jaylen Petinaud (d). De band begint met Butterfly van zijn album Thrust uit 1974. Het zet gelijk de toon in hoezeer Hancock met zijn tijd meegaat, en dat met zijn 85 (!) jaar. Blanchard speelt met effecten die zijn typische, rafelige sound neerzet. Ook repertoire uit Hancocks Headhunters-periode komt voorbij met Actual Proof. Het stuk klinkt nog steeds tijdloos dankzij de stevige en strakke grooves waarbij met name drummer Petinaud vlamt. Hancock oogt fragiel, maar daar is in zijn spel en voordracht weinig van te merken. Wayne Shorters geest waart rond in Footprints, opgefrist door Blanchard met funky grooves en een rauw randje waardoor het dansbaar en eigentijds klinkt. De beroemde vocoder komt natuurlijk tevoorschijn – hoewel Hancock dit keer vooral de rust pakt en met een knipoog de boodschap brengt dat we wat liever voor elkaar en de planeet moeten zijn. Loueke zingt een nummer in een Afrikaanse taal. Waarna Hancock de keytar tevoorschijn haalt voor Rockit.
Artist in Residence: Jacob Collier
Multi-instrumentalist Jacob Collier was al vaker op North Sea Jazz, nu in de rol van Artist in Residence. Hij is ontwapend, enthousiast en innemend tegelijk. In de Nile presenteert Collier een grabbelton aan stijlen: hardrock, soul, blues, en funk. Met elke genre stapelt hij zijn repertoire. Het is lastig te omschrijven hoe de neurologische verbanden in het brein van Collier precies werken, maar het het leverde hem veel bewondering op, van Coldplay tot Quincy Jones. En van zijn publiek.
Dana & Alden
Er is meer te zien, zoals het Nederlandse debuutoptreden van de Amerikaanse broers Dana (tenorsaxofoon) & Alden (drums) McWayne. Door de Murray vloeien zwoele en warme harmonieën die lekker layback en tegelijkertijd groovy zijn. Ondanks dat de band klinkt als een collectief, is er een sleutelrol voor Ebba Dankel (uit Zweden) op toetsen en vocals. Net wanneer je denkt, nu wordt het wel erg lounge-achtig, neemt de band een verrassende wending en volgt er een opzwepend intermezzo. De stukken zijn toegankelijk, maar hebben niet zoveel diepgang. En ondanks de aangename stem van Dankel, ontbreekt er diepte in haar stem waardoor de muziek niet echt binnenkomt. Na een aantal nummers oogt de band wat braaf en lijkt het repertoire te veel op elkaar. Maar de potentie is hoorbaar. (AO)
Emmet Cohen Trio
Van layback gaan we over op speed tempo swingjazz van de New Yorkse pianist Emmet Cohen. Met zijn trio doet hij de oude Harlem Stride stijl herleven. Denk hierbij aan pioniers James P. Johnson en Fats Waller. Voor het North Sea is het trio uitgebreid met saxofonist Patrick Bartley, die alle aandacht opeist met zijn vurige spel. Alles klopt technisch, qua timing en hij heeft een warme, volle toon. En dat in uitmuntend hoog tempo, dat kunnen alleen grote saxofonisten. Cohen en zijn band imponeren overigens ook. Gevolg is wel dat je na een stuk al volledig verzadigd bent. Less is vaak toch echt more. En vernieuwend is het natuurlijk niet. Virtuoos en lyrisch, absoluut! Gelukkig neemt de band ook even gas terug met een medium tempo swingstuk. De mooie sound van Bartley komt nu veel meer tot z’n recht. Zijn articulatie is subliem. Alles klopt wat hij speelt. Cohen benut het volledige klavier, en in zijn spel is een bijna klassieke lichtvoetigheid te bespeuren. Dit is traditionele jazz van de bovenste plank, met veel tempowisselingen, waarbij drummer Joe Farnsworth net zo gemakkelijk van swing naar latin of een funk groove switcht.
Anderson - Sommer - Luft
In de snikhete Yenisei speelt trio van de bassistlegende Arild Andersen. De inmiddels 80-jarige Noor speelt met de Deense drummer Daniel Sommer en de jonge Britse gitarist Rob Luft. Vorig jaar brachten ze het gerenommeerde album As Time Passes uit. Vanavond spelen ze diverse stukken van die plaat, maar ook ouder en nieuw werk van elkaar. Het is een verademing om de open klanken te horen, waarbij de getalenteerde Luft met zijn dromerige spel op de voorgrond ligt. Andersen en Sommer kunnen lezen en schrijven met elkaar. Ze spelen al wat langer samen als duo. Luft flapt eruit dat ze voor het eerst sinds 4 maanden weer het podium delen en sterker nog, slechts een kwartier voor aanvang van het concert elkaar pas weer hebben gesproken. Er is live niks van te merken; het drietal zet een ijzersterke set neer. Heerlijk lyrisch en rijk melodisch spel, me een vleugje folk en blues. Andersen weet nog altijd te roeren met z’n rijke sound en sterke timing.
Mary J Blige
