Onder alles hoor en voel je de blues, die je raakt via de gevoelige snaar van Julian Lage. De gitarist speelt twee avonden in Het Concertgebouw, Amsterdam.
Tekst en foto: Monica Rijpma
Sommige albumlanceringen laten op zich wachten. Tien jaar geleden bracht Julian Lage zijn akoestische soloalbum World’s Fair uit, maar een tour om dat werk te promoten bleef uit. Dit jaar verschijnt het album opnieuw, aangevuld met een songbook, en Lage is begonnen aan een tour waarvan de eerste concerten in Nederland en Japan plaatsvinden.
Gezien zijn vele projecten en releases sinds 2015 is het niet verwonderlijk dat een solotour er nooit van kwam. Maar voor het publiek voelt deze live-uitvoering van World’s Fair als een zeldzaam geschenk. Lage noemt zichzelf in de eerste plaats een akoestisch gitarist, en zijn spel omarmt moeiteloos genres als Spaans, Gipsy, klassiek, blues, jazz en folk.
Instrumentaal verhaal
Op het podium van de kleine zaal van het Concertgebouw zit een tengere man met zijn gitaar. Het instrument lijkt haast met zijn lichaam verstrengeld. Hoewel de muziek instrumentaal is, vertelt ze bijna letterlijk een verhaal. Met de onontkoombare zeggingskracht van een Paul Simon-tekst, de achteloze sfeer van JJ Cale en de delicate aanraking van Glenn Gould krijgen de stukken een nieuw jasje: improvisaties op thema, gespeeld alsof Lage vandaag pas echt begrijpt wat hij wil uitdrukken.
Ooit begonnen als kleuter met zijn gitaar — een instrument dat hij nooit meer heeft losgelaten en, naar eigen zeggen, met pijn in het hart zelfs maar één dag zou missen — weet Lage elke noot toegankelijk te maken. Of het nu gaat om een verstilde melodie, een vingervlugge etude of een standard als Funny Valentine, gespeeld in opgevoerde dribbelpas met guitige knipoogjes naar links en rechts. Elk nummer wordt tenslotte als een bal met vaste hand in de korf gemikt, en elke Valentine in de zaal applaudisseert verliefd.
Ode aan de jaren 40
Het openingsstuk van zowel de lp als het concert is een ode aan de jaren 40, met een nostalgische, bijna klassieke kleur en dansende lichtvoetigheid. Een lyrisch werk als Gardens verplaatst de luisteraar met ruime poëtische akkoorden naar een oase. Direct gevolgd door een etude met razendsnelle loopjes — herhaald, uitgebreid, herhaald, een andere richting in gestuurd, en nog eens herhaald. Ditmaal met ingehouden adem en extra druk op de snaren, waardoor een lichte metalen vervorming de sfeer kleurt.
Onder alles hoor en voel je de blues, die je raakt via de gevoelige snaar van Julian Lage. Hij geeft af en toe een korte toelichting en bedankt het publiek met het compliment dat hij nergens ter wereld liever zou zijn dan op deze avond in het Amsterdamse Concertgebouw.
Play. And repeat.
Gezien: Julian Lage op 9 november in Het Concertgebouw, Amsterdam. Ook op 10 november is hij daar nog te zien.
