De Europese hoofdstad stroomt vol. Het is dan ook een topweek in Brussel. Die wordt afgesloten met drie dagen muziek in allerlei vormen, stijlen en gradaties. Als het Brussels Jazz Weekend met podia op vijf grote buitenpleinen en maar liefst eenentachtig binnenlocaties leert dan is het wel hoe breed het begrip jazz gehanteerd wordt en hoeveel mensen daar een plezier mee gedaan worden.
Tekst en foto’s: Willem Jongeneelen
Ver na middernacht barst de stad nog steeds bijna uit zijn voegen. Zonder wanklank, want de gratis te verorberen klanken brengen vaak een glimlach op gezichten of laten mensen diep in de nacht alsnog dat dansje wagen.
Er is zichtbaar veel politie op de been en op heel veel hoeken van straten lopen gewapende militairen. Bewoners van de stad zien het inmiddels gelaten aan, bezoekers moet het, na de recente aanslag in Manchester, gerust stellen. Er komen nogal wat gasten van betekenis deze week naar de hoofdstad. En dan doel ik niet eens op de net voor het weekend losbarst weer vertrokken Trump en Erdogan. Die heren beoefenen een andere tak van sport. Bij hen zou het juist goed zijn dat er een toontje lager gezongen zou worden en er wat minder hard door hun propagandatoeter werd geblazen. Dat ligt helemaal anders bij de duizenden muzikanten die er te gast zijn op Brussels Jazz Weekend.
Het Brussels Jazz Weekend is een nieuw gratis festival dat aan de vele jazzliefhebbers uit de Brusselse regio en van ver daarbuiten, de kans biedt om de stad te doorkruisen op de warme en feestelijke klanken van Belgische en internationale jazz. Het kwartet van de Franse bassist Théo Zipper mag het feest op de prachtige Grote Markt openen. Zijn ‘contemporary jazz’ wordt er goed gesmaakt. In het basspel zit soms wat funk verwerkt, maar nooit krijgt dat de overhand. Altijd blijven de melodieuze thema’s in de tracks van zijn album Faith leidend, ook al improviseert een ieder er driftig op los. In zijn band spelen ook drummer Lucas Vanderputten, toetsenist Sam Comerford, maar het is vooral de driftig op trompet en bugel solerende Aristide d’Agostino die het optreden tot een feest maken. Ook Zipper bewijst een meester op zijn vier snaren te zijn en waarom deze internationale, vanuit België opererende band als winnaar van de XL-Jazz wedstrijd op het grote podium op de Grote Markt mochten aantreden.
Taxiwars
Op hetzelfde podium speelt het Nicolas Kummert Quartet voor inmiddels duizenden toegestroomde bezoekers. Saxofonist/zanger Kummert (sax/zang) heeft dan ook een topbezettig op de been gebracht, met naast drummer Karl Jannuska, de inmiddels ook van TaxiWars bekende Vlaamse sterbassist Nicolas Thys en de uit Benin afkomstige stergitarist Lionek Loueke. Het kwartet speelt opvallend subtiel en lijkt zich weinig aan te trekken van de massaliteit voor hen. Ze spelen alsof ze in een club staan met slechts een paar tientallen pure liefhebbers en proberen die allemaal persoonlijk te raken. Dat lukt met de zeer uitgebreide versie van Hallelujah van Leonard Cohen voorbeeldig. Om beurten toveren ze het prachtige thema van de song via de contrabas, met de gitaar of via de sax of bijna a cappella zang om tot iets nieuws met veel melodieuze pracht. Ook andere bewerkingen worden gewaagd subtiel gebracht. Een aantal toevallige passanten kijken dan even raar op dat er al improviserend met zo weinig volume, maar zoveel gevoel een paar kleine noten van zo’n groot podium de Grote Markt worden opgestuurd.
Ook bij de derde show op De Grote Markt staat er een bassist van formaat in de picture: Daniel Romeo & The Crazy Moondog Band. De in Charleroi geboren muzikant ontdekte via Jaco Pastorius, Marcus Miller en Mark King (Level 42) de bas en ruilde er al jong zijn gitaar voor in. Romeo staat pontificaal vooraan en ‘slapt’ er op los. Mensen met een zwakke maag of zij die iets te lang getafeld hebben krijgen een bombardement aan laag te verwerken. Heel veel uptempo freestyle funk en grooves waar menig hiphopcollectief jaloers op kan zijn. Maar wat een vrijheid ook hier weer voor zijn uitgebreide band met drums, percussie, gitaar, toetsen, sax, trompet en zowaar ook zang in een paar ingetogen soulballads.
De band vormt een prima opmaat voor het publiek dat nog tot laat de kroegen en bars in kan duiken voor nog veel meer jazzgeweld, swing, bebop, blues, maar ook een licht misplaatste coverband The Vixen5 die songs van popacts King en Donna Summer uit de jaren tachtig een rockjas verschaft. De ambiance is er niet minder om. De verrassing van de avond speelt zich echter af in het piepkleine café De Bonnefooi. Eerlijk gezegd gingen wij ook op de bonnefooi daar naar binnen, want het optreden van EOP, een energiek hypermodern jazztrio uit Antwerpen had niet eens tijdig de programmakrant van de organisatie gehaald.
Veel noten per vierkante decibel
Veel snoeren, elektronica, keyboards, knopjes, effectenpedalen en drie virtuoze muzikanten op drums, gitaar en EWI, het electric wind instrument, waarvan de mogelijkheden de laatste jaren via STUFF. opnieuw werden ontdekt. Andrew Claes, uit onder meer STUFF. en BRZZVLL, bespeelt het ook hier op weergaloze wijze. Samen met Stijn en Bert Cools, tevens de mensen achter Granvat, Pudding oO en veel andere bands/projecten, vormt Claes een trio dat er lustig op los experimenteert en improviseert. Veel noten per vierkante decibel en heel veel noise en groove. Maar wat een feest! Onnavolgbaar, met invloeden uit de huidige dance, jazz, psychedelica en elektronica. Denk aan STUFF. in een andere samenstelling, slechts met drie en met nog veel meer vrijheden!
