De Surinaams-Nederlandse fluitist en multi-instrumentalist Ronald Snijders bracht een bijzondere box uit met 5 lp’s, 2 cassettebandjes en een fotoboek. In deze set vind je de albums Natural Sources (1977), A Safe Return (1980), Black Straight Music (1981), Quartz (1983) en Penta (2024). Maar waarom nu deze heruitgave? We vroegen het Ronald zelf.
1. Waarom breng je je oude werk opnieuw uit?
‘Het idee ontstond tijdens de opnames van Penta, mijn nieuwste direct-to-disk lp. Het label was onder de indruk van mijn eerdere werk, vooral de eerste 4 albums die ik in eigen beheer had opgenomen. Gelukkig had ik de originele mastertapes nog. En die bleken van zo’n goede kwaliteit dat ze opnieuw geperst konden worden. Ook de originele hoezen zijn behouden.’
‘Elk album in deze box heeft een eigen sound. Voor mij was het belangrijk om mijn muzikale ontwikkeling vast te leggen zoals die op dat moment was. Zonder achteraf dingen te veranderen. Je groeit als artiest en je moet de muziek maken in het moment. Dat is me gelukt.’
2. Hoe kijk je nu naar die eerste albums?
‘Op de eerste twee platen speelde ik alles zelf in en gaf ze in eigen beheer uit. Ik was volop aan het experimenteren en ontdekte gaandeweg mijn geluid. Dat vind ik achteraf juist heel mooi. Je staat open voor nieuwe ideeën en zoekt nog naar je eigen stijl.’
‘Ik voel me eigenlijk nog steeds alsof het 1977 is. De muziek die ik toen maakte, had invloeden uit mijn jeugd in Paramaribo. Alles wat ik toen hoorde wilde ik perfectioneren. Ik speelde met anderen en ontdekte nieuwe invloeden zoals van Weather Report en Herbie Hancock. Maar ook Braziliaanse en Surinaamse muziek.’
‘Sommige nummers op Natural Sources hebben een filmische kwaliteit, zoals Soweto Friend. Daarin probeerde ik de onrust in Soweto te vangen in muziek. Of Galibi, dat over de inheemse gemeenschap aan de Marowijne-rivier gaat. Mijn muziek vertelt altijd een verhaal.’
3. In 1980 bracht je A Safe Return uit, soulvoller met jazz en funk.
‘Braziliaanse muziek is vaak een startpunt voor mijn composities. Daarin kan ik veel akkoorden en melodieën kwijt, soms met een klassieke of zelfs mars-achtige touch. Ik probeer niet Braziliaanse muziek na te maken, maar laat me inspireren en geef er mijn eigen draai aan—net als bij Surinaamse muziek.’
‘Ik ben afgestudeerd in kaseko en vind het geweldig om stijlen te mengen. Jazz heeft me ook enorm beïnvloed. Denk aan het Art Ensemble of Chicago, Duke Ellington en Miles Davis. Hun muziek klinkt anders dan de mijne, maar ze houden me bezig. Ik hou ervan om nieuwe dingen te combineren met oudere stijlen, zo ontstaan altijd weer frisse klanken.’
4. Heeft jouw muziek de tand des tijds doorstaan?
‘Als je terugkijkt en denkt dat je iets anders had willen doen, vergeet je dat je destijds niet anders kón. Je neemt muziek op zoals die op dat moment voelt—dat is als een foto in geluid. Bijvoorbeeld, Black Straight Music was eigenlijk een demo. Niet omdat ik dat zo gepland had, maar omdat ik de middelen niet had voor een grotere productie zoals Quartz. Maar die rauwe demo-sound maakt het album juist uniek.
Mijn muziek gaat ook over thema’s die me bezighouden: racisme, de natuur, de liefde, en het leven zelf. En toch is wat je hoort maar het topje van de ijsberg—ik heb nog zoveel muziek in me.’
5. Penta (2024) is je nieuwste album. Hoe is dat ontstaan?
‘Ik heb gewoon de muzikanten gebeld met wie ik eerder had gespeeld, onder andere bij de Boy Edgar Prijs-uitreiking en Podium Klassiek. We hadden nauwelijks gerepeteerd, maar dat gaf juist die energie aan de opnames. Op Penta hoor je een mix van stijlen: kaseko-jazz, Caribische grooves, Braziliaanse invloeden en een ode aan Wayne Shorter. Het nummer Fusionize bleek het populairst op Spotify, en dat is precies het concept: jazz en funk samensmelten. Sommige nummers moesten in één keer goed zijn, zonder onderbrekingen. Dat maakt het spannend’
En een laatste vraag: wat zijn jouw plannen?
‘Ik heb een hele lijst met ideeën! Ik wil een album maken waarop ik zelf zing, en iets speciaals doen met Kawina-muziek. Een échte Braziliaanse plaat opnemen met Braziliaanse muzikanten lijkt me ook fantastisch. Er zijn letterlijk honderden dingen die ik nog wil doen. Maar de grootste wens? Dat ik elke dag muziek kan blijven schrijven. De afgelopen maanden heb ik weer 200 nieuwe composities gemaakt. Een nieuw album? Dat komt er zeker aan. Welke stijl? Dat zie ik tegen die tijd wel. Ik laat me gewoon inspireren, net als altijd.’
Tekst: Rik van Boeckel | Hoofdbeeld: Hans Dunlop
