De re-release van het legendarische Prince-film 'Sign O’The Times' haalt veel herinneringen boven. Het ontslag van de band, zijn nieuwe studentikoze uiterlijk en de transitie naar een meer serieuze sound. Susan Rogers maakte het als technicus allemaal mee en vertelt over de legendarische plaat van Prince.
Tekst: Jean-Paul Heck | Foto’s: copyright The Prince Estate – photocredit: Jeff Katz
Na de dood van Prince (april 2016) verdrongen muzikanten en anderen zich om te vertellen hoe close ze met hem waren. Opvallend was de discrete rol van Susan Rogers. Elke Prince-adept kent haar naam. Vanaf het album Sign O’ The Times werd ze opgevoerd als zijn technicus. Ze was echter veel meer dan dat. Tussen 1983 en 1987 stond Rogers onafgebroken aan zijn zijde.
De energie van Prince was legendarisch maar zonder Rogers waren veel van zijn briljante momenten nooit vastgelegd. Ze sliep vaak slechts een paar uurtjes per nacht en zelfs tijdens wereldtournees of opnamen voor een film, week zij geen seconde van zijn zijde. Ze begon haar Prince-avontuur tijdens de opnamen van Purple Rain en in 1987, na de release van Sign O’ The Times kwam er een einde aan hun nauwe samenwerking. Tegenwoordig is ze professor op het prestigieuze Berklee College of Music in Boston dat te boek staat als het beste conservatorium ter wereld.
Had je meteen een muzikale klik met Prince toen hij jou vast in dienst nam?
‘Ik had altijd wel een warm gevoel bij schurende gitaristen zoals Jimmy Page en Jimi Hendrix. In mijn ogen behoorde Prince tot dezelfde categorie. Maar zijn geweldige gitaartalent stond altijd in de schaduw van zijn songs. Ik heb mijn eerste studio-ervaring opgedaan bij Graham Nash en David Crosby. Om een baan in de studiowereld te krijgen, verhuisde ik naar Los Angeles. Daar hoorde ik dat Prince op zoek was naar een privétechnicus. Ik kende zijn plaat Dirty Mind en ik wist meteen dat ik die job moest hebben.’
Je ging uiteindelijk letterlijk overal met hem mee naartoe.
‘Ik ben in 1983 naar Minneapolis verhuisd en kwam daar in een gemeenschap terecht met muzikaal sterke vrouwen zoals Sheila E., Wendy Melvoin en Lisa Coleman. Prince was gek op mooie vrouwen en hij vond het fijn om ze rond hem heen te hebben. Maar hij was ook een alfamannetje dat soms verbaal weinig zachtzinnig zijn zin wilde hebben. Een vrouwelijke technicus was indertijd een bijzonderheid, maar Prince hield van bijzondere mensen. Ik was toch een beetje een nerd, niet echt rock-’n-roll.’
Je hebt op de gekste plekken opnamen met Prince gemaakt.
‘Voor de eerste platen hebben we veel opnamen in pakhuizen gemaakt. Dan zorgde ik dat alles aanwezig was en dan kwam Prince om er aan de slag te gaan. Ik weet nog dat hij in stilte liedjes afmaakte en na afloop meestal naar een club reed om de song live uit te proberen. Hij ging altijd maar door. Soundchecks van 4 uur, optredens van 3 uur en daarna naar een snel afgehuurde studio om nog aan nieuwe songs te werken. Ondanks zijn werkschema, bleef Prince altijd beleefd en hoffelijk. Hij gebruikte nooit scheldwoorden om zijn zin te krijgen.’
Het was een bizarre tijd. Prince was door ‘Purple Rain’ een superster geworden maar nam niet de tijd om ervan te genieten.
‘Na Purple Rain maakte Prince razendsnel de plaat Around The World In A Day en meteen daarna Parade en de film. Op dat moment zat hij in een modus dat er eigenlijk bij elke plaat ook een film gemaakt zou moeten worden. De eerste songs die hij opname met The Revolution waren bedoeld voor een plaat met de titel Dream Factory. Maar er was spanning in de groep en dat kon niet goed gaan. Nadat hij Wendy, Lisa en dummer Bobby Z had verzocht om te vertrekken, moest hij helemaal opnieuw beginnen.’
Het was verrassend dat hij afscheid nam van Wendy en Lisa.
‘Wendy en Lisa waren hele sterke persoonlijkheden die eigenlijk al in het begin, naast hun werk voor Prince, dingen alleen wilden maken. Maar dat ging niet zolang ze in The Revolution zaten. Hij had ze nodig. Anderzijds deed Prince er van alles aan om die familie bij elkaar te houden. Hij gaf ze continu werk en hij zag dat als baas ook als zijn verantwoordelijkheid. Prince was niet zo’n ster die in een slechte bui mensen ontsloeg. Dat zat niet in zijn aard. Maar hij gaf ze ook veel ruimte. Op deze box staat bijvoorbeeld de song Teacher, Teacher. Hij had het idee naar hen opgestuurd en Lisa en Wendy hebben het op deze manier opgenomen.’
Het muzikale landschap veranderde midden jaren 1980 nogal. Hoe reageerde hij daarop?
‘Prince voelde heel goed aan dat de nieuwe trends rap en hiphop niet van tijdelijke aard waren. De meeste trends duren hoogstens 5 jaar, maar hij wist gewoon dat dit iets heel anders was. Daar was hij zeer gespannen over. Op dat moment had hij al contact met Sheila E. en haar band. Dat waren muzikanten uit Oakland en hun sound is toch wezenlijk anders. Tower Of Power, Sly & The Family Stone … veel directer en harder. Op de boxset staan veel songs met 2 verschillende versies en daar hoor je heel duidelijk het verschil in attitude.’
De aanloop naar dit album was nogal warrig en er was veel onrust in de Prince- gelederen.
‘Bij Sign O’ The Times ging het heel anders. In de aanloop had hij bijna zijn hele band ontslagen. Hij had het gevoel muzikaal vast te zitten. Daarnaast was hij bezig met het bouwen van zijn eigen studio onder zijn huis. Er lag veel druk op Prince en zeker in de beginfase waren er veel momenten dat hij zich eenzaam voelde. Maar hij wist ook dat het roer om moest na Parade. Hij vond zijn sound te eenvormig en wilde echt een transitie maken. Dat was ook het moment dat Miles Davis in beeld kwam.’
‘Prince was al vanaf zijn tienerjaren fan van Miles Davis en keek erg tegen hem op. Maar dat bleek dus wederzijds’
Iedereen wist dat Prince destijds met Miles heeft gewerkt, maar het resultaat is nu ook daadwerkelijk te horen. Heb je Miles ontmoet in de studio?
‘Niet in de studio, maar wel tijdens een diner bij Prince thuis, samen met de vader van Prince, Roger T. Nelson. Ik vond Miles een uiterst grappige man. Prince was al vanaf zijn tienerjaren fan van hem en keek erg tegen hem op. Maar dat bleek dus wederzijds. Miles wilde graag nieuwe songs voor zijn album en had Prince op het oog. Miles had net getekend voor Warner Music, destijds ook het label van Prince. Het klikte meteen tussen die 2 en ze hadden exact dezelfde onderhuidse humor. Ze konden om de kleinste dingen lachen. Uiteindelijk zijn we naar beneden gegaan om in de studio te werken. Ze discussieerden eerst wat ze wilden doen. Prince had een paar songs waar Miles graag aan wilde werken.’
In ‘Miles:The Autobiography’ komt de naam van Prince heel vaak voorbij. Miles vond Prince met afstand de meest interessante muzikant van de jaren 80.
‘Hij noemde hem zelfs de Duke Ellington van zijn tijd. Uiteindelijk zijn ze begin maart 1986 samen de studio in gegaan in Paisley Park, maar dat leidde tot niets. Gelukkig wilde Miles wel aanwezig zijn bij het laatste Sign O’ The Times-concert op 31 december 1987.’
Het is wel raar dat Prince weigerde om zijn ‘Sign O’TheTimes Tour’ in Amerika te doen.
‘Na zijn tournee wilde Prince absoluut niet in Amerika touren na de release van Sign O’ The Times. Hij had met The Revolution alles gezegd en had er gewoon geen zin in. Ook omdat hij vooraf aan de Europese tournee zolang aan zijn nieuwe album had gewerkt. Zijn manager Alan Leeds vertelde later dat dit de grootste fout in zijn carrière was. Zijn idee was om een concertfilm te maken. Het idee voor een nieuwe speelfilm had hij al geparkeerd, simpelweg omdat hij geen goede ideeën meer had. Hij vond liveconcerten geweldig om te doen, maar halverwege kwam altijd weer die drang boven om de studio in te duiken. Hij deed nooit aan carrièreplanning maar maakte zijn keuzes altijd op artistieke gronden.’
Hoe beschrijf je de periode in de aanloop naar de release van ‘Sign O’TheTimes’?
‘Als ik wakker werd, was zijn tijd mijn tijd. Als Prince wakker werd, wilde hij meteen een instrument in zijn handen hebben. Letterlijk! En als hij een instrument had, wilde hij opnemen. Dat betekende simpelweg dat ik altijd voor hem klaar moest staan. Of het nu in zijn huis was, of in de Sunset Sound Studio Los Angeles of op een filmset in Frankrijk. Hij wilde alles opnemen. Ik weet dat hij in het najaar van 1985 de film Under The Cherry Moon opnam en ik moest een peperdure mobiele studio uit Londen over laten komen. Die stond op de set en heeft er echt weken gestaan. Dat kostte een fortuin. Als de Fransen genoten van hun twee uur durende lunchbreak, dook ik met Prince de truck in om nieuwe songs op te nemen.’
Hoe was jullie contact? Jij stond in die periode immers het dichtst bij Prince.
‘We praatten nooit veel. Hij had het nooit over financiële zaken en slechts heel zelden liet hij iets los over zijn privéleven. Toch kende ik hem heel goed. We zagen elkaar elke dag en je kon veel van zijn gezicht aflezen. Hij was vaak heel stil maar ook eenzaam. Soms ook praatte hij honderduit. Prince stond altijd aan. Hij wilde alleen maar produceren, de mensen nieuwe muziek bieden.’
Was je er ook bij in de zomer van 1987 toen Prince een concert opnam in de Galgenwaard in Utrecht dat ook op de box staat?
‘Absoluut! Daar gebeurde trouwens iets wat ik nooit meer vergeet. We zaten in een prachtig luxe hotel in Amsterdam. We waren net aangekomen en ik zat net op mijn kamer toen er op de deur werd geklopt. Ik dacht dat het roomservice was, maar toen ik opendeed, stond er een man met een getrokken mes voor de deur. Hij wilde mijn geld. Ik heb hem uiteindelijk binnengelaten en met hem gepraat. Hij had duidelijk geld voor drugs nodig en dat heb ik hem gegeven. Die junk beloofde mij het geld diezelfde dag nog terug te komen brengen. Uiteindelijk werd ik in de middag op mijn hotelkamer gebeld door de bodyguard van Prince. Er stond een rare snuiter voor de deur die mij wilde zien. Wat bleek? De man die mij wilde beroven, kwam netjes het geleende geld terugbrengen.’
Hoe reageerde Prince op dat incident?
‘Haha, heel grappig. Hij belde mij kort daarna op en ik dacht om even bij te praten over het incident. Dat was echter niet het geval. Hij klonk heel streng en gebiedend en droeg mij op om razendsnel een mobiele studio te regelen zodat we een dag later het concert in Utrecht konden opnemen. Dat was zijn andere kant. Prince kon heel hard en direct zijn.’
Het was ook de grote ommekeer in zijn carrière. ‘Sign O’The Times’ was toch even andere muzikale koek dan ‘Parade’ of ‘Purple Rain’.
‘Ik denk dat de hoes van Sign O’ The Times veel zegt over zijn gemoedstoestand. Het is een voor Prince-begrippen wat donkere cover en het lijkt wel of hij zich op een metaforische manier wil verbergen. Het was de overgang van een wilde, vurige twintiger naar een artiest die net als Stevie Wonder een blijvertje was. Iemand die de volwassenheid had om door te groeien. Dat was ook precies datgene wat hij met deze plaat wilde zeggen.’
Deze tekst is een bewerking van het interview met Susan Rogers dat Jean-Paul Heck schreef voor Jazzism magazine #5-2020.
De Prince-film Sign O’ The Times is aankomende weekend 29-30-31 augustus te zien in 7 Imax Theaters van Pathe in Nederland.
