Tekst: Daan Krahmer | Foto ’s Helena Casella: Sander Van Damme
Begin mei vertelt Helena Casella dat het ‘superspannend’ was om te debuteren. ‘Een jaar voor we de plaat uitbrachten was alles af. Voor mij was het iets wat ik lang voor mijzelf heb gehouden. Het zijn lange nummers, combinaties van stijlen.’ Maar nu de plaat is verschenen, is ze blij met de reacties. ‘Ik houd van de dromerige woorden in de recensies. “Wolkjes” en dat soort schattige woordjes! Het klinkt impressionistisch, wat ik een cool woord vind om het album te omschrijven.’
Persoonlijke thema's
Casella componeerde en arrangeerde de muziek voor Pit Of Impressions, een album dat, inderdaad, wat impressionistisch klinkt. ‘Het album gaat veel over persoonlijke thema’s. Over innerlijke comfort en rust. Over persoonlijke groei, maatschappelijke problemen, het klimaat, onderdrukking, herkenning, een beetje van alles. Imaginary Windows heeft een wat melancholische boodschap. Het nummer verwoordt hoe ik met zwaarte omga; filosofisch en licht. Dat gevoel verwerkte ik in een licht poëtische stijl. Een soort beeldspraak.’
Comfort en rust
‘De albumhoes is ook een metafoor. Ik zit in de pit, de put, waar de albumtitel naar verwijst. Al die gedachten en indrukken komen samen. De foto is genomen op het strand, een plek waar ik me het meest op mijn gemak voel. Ik ben opgegroeid aan het strand in Brazilië en dacht: in zo’n pit zitten is voor mij een vorm van comfort en geeft rust. De kuil staat symbool voor het graven in de lagen van mijzelf, maar de pit voelt voor mij meer als de pit van een vrucht, waaruit nieuw leven kan ontstaan. De pit draagt schoonheid met zich mee.’
Collage
‘Ik houd wel van poëzie’, vertelt Casella, gezeten voor de grijze planken van haar studio. ‘Naast muziek is taal mijn grootste passie. Voornamelijk Engels, ik ben Engelstalig opgevoed. Ik zoek in boeken en sla zinnen op om later te gebruiken. Soms kies ik woorden en zinnen die ik in het dagelijkse leven zou kunnen gebruiken. Voor mij is muziek maken een beetje als puzzelen. En dan wordt het toevallig iets poëtisch!’ Ze herkent het puzzelen met taal ook in de manier waarop ze muziek maakt. ‘Het is niet dat ik een namiddag aan een liedje zit en dan heb ik een heel nummer klaar. Nee. Ik schrijf de nummers in secties. Hier heb ik een verse van een liedje, daar een verse van een ander liedje. Het is knippen en plakken. Een beetje een collage.’
Muzikale familie
‘In vier dagen is het album live opgenomen. Het was iets natuurlijks, we waren er niet extra op gefixeerd. Ik ken producer Pieterjan Coppejans al heel lang, hij is een goede familievriend. Het was fijn om bij hem te kunnen opnemen. Ik zag Eefje de Visser soms passeren. Ik herken mijzelf daar wel in, ik kom uit een muzikale familie en iedereen is welkom om erbij te zijn.’
‘Tijdens het avondeten werd er een gitaar bij gepakt en zongen we liedjes. Toen ik heel klein was is mijn mama met mijn papa naar België gekomen, mijn papa is van België. Mijn oom en tante zijn daarna overgekomen en uiteindelijk gebleven. Er waren veel feestjes bij ons thuis. Iedereen was fan. Soms hoor ik dat nog op straat: ‘Ik was bij je thuis bij een van de Braziliaanse feestjes!’ Een van mijn vroegste herinnering is dat we thuis in een cirkel stonden en de hiphopversie van Sérgio Mendes’ Mas Que Nada speelden. Ik denk dat ik 5 of 6 jaar was. Er zijn schattige video’s van. Ik deed mee met de shakers.’
Motivatie en steun
‘Muziek maken verbindt me met mijn moeder. Ik ben muziek gaan maken in haar omgeving. Het is iets wat mij veel motivatie en steun geeft in wat ik aan het doen ben. Ik ben gefocust op het idee ‘muziek is mijn richting’ en ik wil van muziek mijn carrière maken. Als ik schrijf voelt het alsof alles in de plooi valt, alsof ik erop mag vertrouwen. Dat komt wel door mijn moeder.’
‘Als ik met een grote band op het podium sta en verantwoordelijk ben voor de sound, dan voel ik me minder ontspannen dan wanneer ik met familie speel. Ik vraag veel advies aan mijn broer, die is ook bezig met zijn eerste album, met iets meer Braziliaanse invloeden. Ik ben een redelijk gesloten persoon, niet heel uitgesproken op het podium. Soms maakt de gedachte dat ik een entertainer moet zijn me nerveus. Ik laat mensen liever binnenkomen in mijn muzikale wereld.’
