De zevende editie van Rockit Festival stond zaterdagavond 8 november vooral in teken van grote Amerikaanse namen en diversiteit.
Tekst: Angelique van Os | Foto’s: Casper Maas Hoofdfoto: Makaya McCraven
Saxofonist Immanuel Wilkins opent Rockit met zijn eigentijdse interpretaties op bebop en postbop. Zijn ensemble bestaat uit een ritmesectie, drie vocalisten en live cooking centraal op het podium. Wilkins raast het eerste kwartier in hoog tempo door onvermoeibare improvisaties, over uitbundige drumritmen van Genius Wesley, terwijl bassist Ryoma Takenaga kampt met een technisch probleem. Het is een heftige, eenzame powerjazz-uithaal als opening. Wanneer hij het podium overdraagt, leveren de vocalisten afzonderlijk felle uithalen en scats, maar er wordt weinig als collectief gemusiceerd. Jammer. De rol van de chef blijft onduidelijk, of we hebben het gemist.
Adja
Het gaat er wat relaxter aan toe bij de warme souljazz van de Vlaamse Adja. Hoewel ze ook wel uitpak met haar flexibele stem. We zagen haar al eerder op Jazz Middelheim afgelopen zomer, waar ze imponeerde met haar enorme bereik en eigenzinnige zang. Ook nu brengt ze hoge, soms knijpende uithalen en spoken words achtige voordrachten. En brengt ze al hijgend extra gelaagdheid aan haar soms mystieke muziek. Haar theatrale performance is wellicht wat over de top, maar Adja beschikt over een enorme stembeheersing, waarbij ze vooral uitblinkt in de meer gedragen ballads. Ze zou wel meer uit de band kunnen halen.
Salin
We gaan verder met de vrolijke, dansbare klanken in de Binnenzaal bij Salin, wiens volledige naam Salin Cheewapansri luidt. De geboren Thaise woont sinds haar negentiende de Verenigde Staten. Na een lange weg en allerlei genres, breekt ze met haar album Rammana nu door bij een internationaal publiek. Ze laat haar roots samensmelten met afrojazz en funk en daarmee is Afro-Thai-funk geboren. De zeskoppige band heeft een originele sound, draagt traditionele kleding en brengt aanstekelijke ritmen. Niet heel diepzinnig, maar het is een prima festivalact.
Arooj Aftab & Metrople Orkest
In de Grote Zaal maakt het Metropole Orkest zijn opwachting samen met Arooj Aftab. De Pakistaans-Amerikaanse zangeres maakte al eerder indruk in Groningen; ze stond in 2022 ook op Rockit. Nu wordt haar emotionele fluwelen stem en het melancholische repertoire in het Urdu prachtig bijgestaan door het Metropole Orkest. De subtiele, bezwerende stem van Aftab beweegt zich moeiteloos over het orkest. Zelden klonk het MO zo open, ruimtelijk en verstild. Het geeft een bijzondere vibe aan het concert. Halverwege de set, wordt het geheel wel wat statisch en het was mogelijk interessanter geweest als de orkestarrangementen qua harmonieën wat minder westers hadden geklonken. Toch is het een fraai geheel.
Julian Lage
Bij Julian Lage, die solo speelt, puilt de zaal uit. Hier komen we uiteindelijk wel binnen. Het is knap hoe de virtuoze Lage de zaal om zijn vinger windt met zijn expressieve spel op akoestisch gitaar. Hij weet goed balans te vinden tussen strakke ritmiek en slag, en geïmproviseerde stukken. Het klinkt toegankelijk en avontuurlijk tegelijk. Lage speelt divers repertoire wat hij langere tijd geleden heeft geschreven, een mix van blues, Americana en jazz. De Amerikaanse gitarist heeft een geweldige techniek, dynamiek en timing. Naarmate de set vordert, wordt het wat lastiger om de aandacht bij zijn spel te houden. Misschien had hij beter sounds kunnen afwisselen met verschillende gitaren.
Makaya McCraven
We gaan verder naar de Grote Zaal. Terwijl we wachten op Avishai Cohen, meldt de presentatrice dat de trompettist vertraagd is door zijn vlucht. Zijn concert wordt omgedraaid met het kwartet van drummer Makaya McCraven, die als afsluitende act in de Kleine Zaal zou spelen. De van origine Frans drummer, die opgroeide in de VS, geeft gelijk gas met zijn virtuoze kwartet. Er galmen aanstekelijke grooves, stuwende baslijnen en uitbundige melodieën door de concerthal. De grooves zijn wel wat langdradig, en het geluid klinkt laag en wollig. Uiteraard pakt de drummer ook zijn eigen moment, en toont hij in een solo zijn fabuleuze techniek, dat heel vloeiend oogt. Gitarist Matt Gold gooit er met effecten eigenzinnige soundscapes tegenaan, terwijl trompettist Marquis Hill een aantal gedoseerde solo’s neerzet.
Dave Holland
De doorloop bij Dave Holland Trio was nogal onrustig, maar het trio staat als een huis en had er gelukkig geen last van. Saxofonist Jaleel Shaw raast als een komeet over de stuwende swing grooves van Holland en drummer Nasheet Waits. Die laatste geeft een vurige solo. Holland is zelf natuurlijk ook een geoliede machine die zijn solomomenten pakt doordrenkt van met zijn herkenbare fusionjazz signatuur. Het drietal brengt sterk samenspel, waarbij ze ook de ruimte en zachtheid op durven te zoeken.
Hiromi’s Sonicwonder
Van straight ahead jazz gaan we naar dampende fusion funk van Hiromi’s Sonicwonder. De virtuoze Japans-Amerikaanse toetseniste is een hoogtepunt van de avond met haar veelzijdige repertoire en eclectische band. Ze speelt swingend, speels, vol ritmewisselingen en avontuurlijke wendingen. Met haar nieuwe Sonicwonder (Adam O’Farrill, Hadrien Feraud, Gene Coye) speelt ze vooral van het album Out There. Haar spacy, house-achtige sound met pompende beats, synths en akoestische vleugel krijgt meer kleur en gelaagdheid. De timing is fenomenaal, breaks zijn strak, chemie is groot en met haar enthousiasme pakt ze de zaal met gemak.
Avishai Cohen Quartet
We gaan vroeg naar de Kleine Zaal, waar trompettist Avishai Cohen de avond afsluit. Zijn onmiskenbare geluid is terug op Rockit waar hij repertoire presenteert van zijn album Ashes To Gold, mede geïnspireerd door kintsugi. Cohen noemt het een protestalbum tegen de oorlog in Gaza, breder anti-oorlog en antifascistisch, met liefde en compassie als boodschap. Hij begint met warme melodieën op dwarsfluit en contrabas, later dreigend met dissonante piano, scherpe trompet en zware grooves. De afwisseling tussen fluit en trompet lijkt vrede versus oorlog. De melancholie is groot, het publiek luistert ademloos, verdriet voelbaar, maar ook hoop op betere tijden.
Vincen Garcia
Helaas kunnen we niet de hele set blijven, want we willen nog een glimp opvangen van de groovende bassist Vincen Garcia in de Foyer. Daar hangt een totaal andere sfeer: uitbundige partijen en dampende grooves. De Spaanse bassist en zijn mannen springen over het podium en maken er een show van. Het geheel is wel erg vol en bombastisch, maar dat mag de pret niet drukken. En dat is precies waar Rockit voor staat: contrasten opzoeken, van opzwepend en uitgelaten tot verstild en ingetogen. En de gevestigde orde gemixt met prikkelende nieuwkomers. Rond middernacht verlaat het Groningse publiek zichtbaar tevreden weer een verrijkende ‘sterrenreis’ van Rockit.
