Pianist en componist Marcus Olgers (1974) is van veel markten thuis. Het album Lifelines bevat 11 composities waarin verbinding of het gebrek eraan tot uiting komen.
Als muzikant werkte Olgers met artiesten als Ilse DeLange, Trijntje Oosterhuis en het Metropole Orkest. Maar hij componeert ook zelf. Jazz voor piano, en composities in de stijl van het hedendaags minimalisme, voor bijvoorbeeld soundtracks bij films. Nu brengt hij zijn tweede, zeer persoonlijk solopianoalbum uit, met jazz- en neo-klassieke invloeden. Hij vindt inspiratie bij componisten als Leoš Janáček en John Williams, en jazzlegendes Keith Jarrett, Lyle Mays, Thelonious Monk en Fats Waller.
Op het album Lifelines verbindt hij deze muzikale werelden. De muziek onderzoekt hoe de lijnen in het leven uiteenlopen, maar ook met elkaar verweven zijn. De verwarrende, polariserende wereld maakt het ons niet gemakkelijk. In de woorden van Olgers: ‘Hoe blijven we deel uitmaken van een gedeelde realiteit, van gemeenschappelijke hoop en dromen? Is ons gevoel van verbondenheid uiteindelijk niet ons pad vooruit – onze reddingslijn?’ Die steeds veranderende, wispelturige werkelijkheid uit zich in de muzikale taal van de nummers. Daarvoor wekt Marcus Olgers met verschillende elementen: improvisatie-compositie, ritmisch-open, melodisch-harmonisch en eenvoudig-complex.
Het album bevat 11 composities waarin verbinding of het gebrek eraan tot uiting komen. De nummers Lifelines’, en The Waves verbeelden het wervelende en onvoorspelbare karakter van het leven. Zo zet Distancing gevoelens van disconnectie om in muziek, gaat The Con’s Piracies gaat over parallelle werelden van reframing en ‘alternatieve feiten’, bedacht door de architecten van het Witte Huis. De hoekige ragtime-stijl knipoogt naar Waller en Monk. Olgers beweegt zich soepel door alle stijlen, de afwisseling is meesterlijk, daar waar verveling normaliter snel op de loer ligt. Lifelines is een album met een geheel eigen handtekening.
Emil Roes
‘Lifelines’ is uitgebracht door Goldberg Records
