Kasai All Stars in de Mississippi verenigt de stijlen van de stammen in de Kasai regio van Congo- Kinshasa. Met bijzondere percussie- instrumenten als de likembe (duimpiano) en de lokombe, een viertonig percussie- instrument.
Zie ook: Live blog: Jazzism at North Sea Jazz (1), Jazzism at North Sea Jazz (2)
Met naast de traditionele zang en dans ook Congolese Rumba. Aanstekelijke bezwerende dansmuziek die behalve door zang, gitaren en percussie door de houten klank van de grote Congolese xilofoon, de balafoon gedragen wordt. De uitbundige traditionele trance achtige dans zet het publiek aan tot dansen. Vooral de trillende heupbewegingen van de in kleurrijke kleding danseres krijgen veel bijval.
Over naar Mary J Blige, die in het begin beter Medley J Blige genoemd kon worden: ze start in met snoeiharde medley begin jaren 90 beats waar ze 20 flarden hits doorheen draait. Na o.a. London Session, met Therapy en de 15 Euro Dance van de laatste plaat plaat, kom het uiteindelijk dan toch nog helemaal goed, met oa Going Down, en haar grote gebaren, tot wenens toe. Not Gon’Cry, en No More Tears trekken een ovationeel applaus, alle dames in het publiek zingen massaal mee, ze doet waarmee ze beroemd geworden is en eindigt met een formidabele cover van U2 ’s One en Dance For Me. Mary J.Blige was the queen of deze eerste North Sea night.
Zangeres Brittany Howard van de Alabama Shakes tapte uit een ander vaatje. Ze kon zingen als een man en tegelijkertijd fluisteren als een klein meisje. Hoewel de Maas bepaald niet afgeladen vol was, dirigeerde Howard haar moeras trash blues rock beheerst naar een hoogtepunt. Topoptreden!
Stanley Clarke Band speelt in de Congo weergaloos, hij hanteert de bas met complexe ritmiek. En drummer Michael Mitchell heeft het in zich een grote te worden. Wild, maar tegelijkertijd strak en raak met dreunende beats op de bassdrum. Geniaal samenspel, piano, keyboard en drums, Clarke was dik ok.
Dan een tamme opening van Avishai Cohen New York Division. Zelf gaat de Israëlische bassist er wel voor, maar de gastmusici – onder wie gitarist Kurt Roosenwinkel – voegen weinig toe. Resultaat doet wat oubollig en geforceerd aan.
Al vier jaar werkte onder andere programmeur Michelle Kuypers aan een eerbetoon aan Joni Mitchell’s jazzgeorienteerde platen, zoals Court & Spark, Hejira en Mingus uit de jaren ’70. Daar gaat een hele geschiedenis aan vooraf, die verwijst naar een aantal bijzondere concerten met vele jazzmusici die mede werden georganiseerd door drummer Brian Blade die in de jaren ’90 met haar speelde. Diezelfde Blade nam nu opnieuw het voortouw op verzoek van het festival.
Lizz Wright maakt direct indruk met haar hemelse a capella vertolking van And once again. Ze kruipt op geheel eigen wijze in de huid van Joni’s Jazz. Michael Kiwanuka overtuigt iets minder, vooral zijn timing en gitaarspel zijn matig. Wel past zijn stem goed bij de sfeervolle songs.
Becca Stevens geeft meer gas en de wat matte band vlamt even. Haar heldere stem klinkt loepzuiver en sterk.
De ervaren Oleta Adams zorgt met haar soulvolle sound voor meer schwung op het podium. Adams verdienste is dat ze de teksten die Mitchell zo typeren vol verve weergeeft. Ze draagt de muziek echt voor. Dat geldt ook voor de terugkerende Lizz Wright, die voor haar doen vrij hoog zingt. Mooi, moet ze vaker doen. Nadeel van zoveel gasten, is dat niemand presenteert, waardoor er een nogal statische sfeer ontstaat en de festivalsfeer volledig wegebt.
Naast het soulgeweld van D’Angelo, sluit pianist en soundscapeist Bugge Wesseltoft swingend af in de Madeira. De Noor staat namelijk ook bekend om zijn elektronische en dance uitstapjes, met loops, drumcomputers en ander hightech spul. Henk Schwarz zorgt ervoor dat het publiek uit de stoelen komt met zijn techno beats. Dansende mensen, bouncende hoofden en gejoel. Wesseltoft gaat los, een waardige afsluiter van de eerste, duizelingwekkende festivalavond. En dan hebben we het niet eens gehad over de buitencategorie soul van D’Angelo, die zeer gedreven en volledig on fire een briljante set afdraaide: complete euforie en op naar bed.
Team Jazzism: Angelique van Os, Nicole van Hoof, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Koen Graat & Paul Evers. Foto’s: Tom Beetz.
